Huib Vrijhof met zijn kleinkinderen.
Huib Vrijhof met zijn kleinkinderen. Foto: Tom Rietveld

Kunstenaar Huib Vrijhof verrast in Museum Zevenbergen met collectie

Door: Tom Rietveld Algemeen

ZEVENBERGEN - Toch maar eens een kijkje nemen in het Museum Zevenbergen aan de Zuidhaven om de kunstwerken van Huib Vrijhof te kunnen bewonderen. Het is een kleine greep uit zijn collectie. De schilderijen met als onderwerp oude ambachten passen naadloos bij de afdeling oude ambachten in het museum. Voor kinderen is er een puzzelwedstrijd om de beroepen op de schilderijen van Huib te verbinden met de voorwerpen in de afdeling oude ambachten van het museum. Er valt ook een prijs te winnen.

Maar nu even terug naar de expositie ruimte waar negen schilderijen hangen in opvallende kleuren met een verhaal.

De vrijwilliger Mien Ligthart legt vol enthousiasme uit wie Huib Vrijhof is en hoe hij aan het schilderen is begonnen. Midden in haar betoog komt de ‘Master Himself’ in een rolstoel binnen rijden met in zijn kielzog zijn twee kleinkinderen en familieleden. Dit is een buitenkansje om met hem te spreken. Mien zorgt voor thee en kunnen we met Huib in gesprek. Nu we er toch zijn!

Beroepen

Huib: “Ik ben scheepsbeschieter geweest. Scheepstimmerman dus. Alles wat van hout is op een zeeschip. Op die schepen moesten hutten worden gemaakt, betimmeringen en plafonds. Ook op de luxe passagiersschepen was er veel werk. Er is een vakschool voor en je werd in het bedrijf opgeleid zodat je verder kon groeien. Op het bedrijf kreeg je een praktische opleiding Vijf dagen werken en vier avonden naar de avondschool. Toen de scheepsbouw minder werd ben ik een tijd in de winkelbetimmeringen aan de slag gegaan en later als stoffeerder bij woninginrichter De Heer in Zevenbergen, dat heb ik 25 jaar gedaan. En in de slappe tijd weer een overstap naar de bouw als timmerman bij een kennis van mij. En daar ben ik van een trapje gegleden op een of andere manier. Niet van een hoge steiger, maar van een klein trapje wel met grote gevolgen”.

Ongeluk in klein hoekje

Daar heb ik  posttraumatische dystrofie aan overgehouden. Dat vernietigt de uiteinden van de zenuwen door een overreactie van je lichaam dat zo zijn best doet om te genezen. Ik was 50 jaar toen dit gebeurde,. Ik lag dikwijls in het ziekhuis aan infusen en zo. Het is een hele lijdensweg geweest en nog steeds eigenlijk. In het ziekenhuis zeiden ze: ‘ je moet wat gaan doen, je kan niet apathisch blijven liggen. Ga tekenen, dat kan je in je bed doen’. En dat ben ik met enige wrevel gaan doen. Later kreeg ik van de familie voor mijn verjaardag een cursus schilderen in Etten-Leur. Ik ben er blijven hangen tot vorig jaar. Ik had een talentvolle docente, die mij gestuurd heeft en ik heb nooit gedacht dat dit eruit zou komen. Ik heb gewerkt aan een eigen stijl met de kleuren van Vincent van Gogh”.

Expressionisme

“De experts noemen het expressionisme, waar je jouw persoonlijke emoties, gevoelens en subjectieve waarnemingen op het doek brengt met een zekere mate van vervormingen van de werkelijkheid. De schilderkunst heeft invulling gegeven in de moeilijks periode van mijn leven Het is daardoor ook de gelukkigste tijd van mijn leven. Je leert je hoofd anders te gebruiken en je krijg weer energie en je leert je talenten te benutten. Ik heb 14 kleinkinderen en als die van tijd tot tijd komen logeren gaan ze ook bij opa schilderen. Mooi toch?” Het gezegde ‘waar een deur dicht gaat, opent altijd een andere deur’ is in dit geval meer dan waar.[n]



Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief