IC-verpleegkundige Ingrid staat in frontlinie van strijd tegen corona

ROOSENDAAL - De Intensive Care-afdeling van het Bravis ziekenhuis loopt als een trein en dat is in deze periode niet vanzelfsprekend. Doordat West-Brabant een lange tijd gespaard bleef van coronapatiënten was er genoeg tijd om zowel het personeel als de faciliteiten voor te bereiden. "We hebben grip op de zaak en daardoor voelt het ook niet als één grote rollercoaster. We wisten wat er ging komen", vertelt IC-verpleegkundige Ingrid Maijer.

Een tijdelijke nooddeur midden in de gang naar de Intensive Care-afdeling vormt de toegang tot dé afdeling waar het in deze tijd om draait. Wie de deur wil openen moet eerst zijn handen desinfecteren. Binnen kom je in een tussenportaal. "Normaal is dit de wachtkamer voor bezoekers, maar nu is het omgebouwd tot een kleedkamer." Iedereen die de IC wil betreden moet dan ook eerst een overal aantrekken. Daarna nog een mondkapje en een haarnetje op en als laatst nog handschoenen aan. Kom je in aanraking met patiënten, dan moet je ook nog een spatmasker op.

Beschermende kleding

En dat is meteen een van de grootste verschillen voor de mannen en vrouwen die op dit moment keihard werken op de Intensive Care-afdeling van het Bravis ziekenhuis. "Je bent nu helemaal ingepakt en je kan alleen drinken of naar het toilet tijdens de pauze", vertelt Ingrid Maijer. In de pakken kan het behoorlijk warm worden. Zelf loopt Ingrid regelmatig hard, waardoor ze een goede conditie heeft. "Maar vooral voor collega's met een slechtere conditie kan het enorm zwaar zijn." Een normale dienst duurt zo'n acht uur en tussendoor heb je één keer koffiepauze en een keer lunchpauze. "Als de werkdruk het toelaat kan je natuurlijk tussendoor wel even naar het toilet, maar dat proberen we te voorkomen. We gaan toch bewust om met de materialen."

Echt IC-werk

En dat is niet het enige nadeel van de pakken. "Je herkent elkaar nog maar amper, want iedereen ziet er hetzelfde uit en daarnaast werken er nu ook collega's van andere afdelingen op de IC. Dat maakt het nog lastiger." Daarom gaat het personeel binnenkort foto's op de pakken dragen. Maar, naast die praktische veranderingen is het werk voor Ingrid Maijer en haar collega's eigenlijk niet zoveel veranderd. "We zijn op de IC bekend met buikligging, maar ook nierdialyses en beademingsapparaten worden bij ons regelmatig gebruikt. Dit is echt IC-werk. Het enige verschil is dat we voorheen van de tien mensen op de IC misschien vier tot zes mensen aan de beademing hadden liggen die dus niet bij bewustzijn waren en nu zijn dat bijna alle mensen."

Voorbereiding

Wie op de IC-afdeling komt, ervaart dan ook een bepaalde rust die je in eerste instantie niet zou verwachten. Je hoort eigenlijk alleen de piepjes van de verschillende machines uit de kamers, want de patiënten hebben allemaal hun een eigen kamer. "De patiënten zijn bij ons bijna allemaal gestroomlijnd binnengekomen", legt Ingrid uit. "We hebben de tijd gehad om onszelf voor te bereiden. Nog voor het nodig was, kwamen onze OK- en anesthesiecollega's al met ons meelopen. Toen we ze uiteindelijk wél nodig hadden, waren ze al ingewerkt." Dat zorgt ervoor dat de medewerkers van het Bravis ziekenhuis bijna nooit achter de feiten aanliepen. "We hebben grip op de zaak en daardoor voelt het ook niet als één grote rollercoaster. We wisten wat er ging komen." Daarnaast is er ook niemand van het IC-personeel ziek, waardoor men bijna allemaal normale diensten kan draaien. "Er wordt wel iedere dienst een extra IC-verpleegkundige ingezet en als je extra wil werken, dan kan dat. Maar het is niet verplicht."

Loslaten

En daarmee lijkt alles onder controle bij het Bravis ziekenhuis en dat is een enorm belangrijk psychologisch aspect, legt Ingrid Maijer uit. "Dat zorgt ervoor dat ik eigenlijk altijd met een goed gevoel naar huis kan. Natuurlijk overlijdt er ook wel eens iemand en dat kan je emotioneel wel raken. Maar, het is belangrijk om op dat moment te weten dat je alles voor die persoon hebt gedaan wat je kon doen. Het zou vervelend zijn als je bijvoorbeeld de medicatie pas veel te laat zou hebben gekregen, omdat er te weinig medicijnen zijn of omdat er te weinig personeel is, maar daar is bij ons allemaal geen sprake van." Ingrid kan daardoor haar werk relatief makkelijk loslaten.

Positiviteit

En er zijn gelukkig ook voldoende lichtpuntjes op de IC. Een van de mooiste momenten van de laatste weken was de eerste coronapatiënt op de IC die voldoende hersteld was om overgeplaatst te worden naar de normale afdeling. "Maar er is bijvoorbeeld ook een hele goede saamhorigheid op de afdeling. Die was er altijd al, maar die wordt nu wel versterkt. We hebben allemaal het besef: 'We moeten het samen doen'. We hebben elkaar nodig om soms te kunnen relativeren en er wordt gelukkig ook regelmatig gelachen. Die sfeer is super belangrijk." Daarnaast staat de zorg meer dan ooit in het zonnetje. Er worden dan ook dagelijks dankbetuigingen langs gebracht. Van bloemen tot paaseieren en van hamburgers tot pizza's. "Ik hoop dat dit meteen een mooie campagne is om te laten zien hoe mooi ons werk is."

Angst

Bang om zelf het virus te krijgen, is Ingrid nooit geweest. "Ik voel me hier veilig, want ik ben helemaal beschermd door mijn kleding. Voor mijn gevoel loop ik meer risico wanneer ik in de winkel loop, waar mensen niet altijd 1,5 meter afstand houden." Daarnaast beschouwt Ingrid zichzelf als een jong en vitaal persoon. De kans dat zij op de IC belandt acht ze zelf dan ook klein. "Al wil ik natuurlijk niet zeggen dat jonge(re) mensen het niet kunnen krijgen of op de IC kunnen belanden." Aan het begin kwamen er vooral verhalen naar buiten over ouderen, maar ook jongeren worden getroffen door het coronavirus. "Die hebben zich een lange tijd onschendbaar gevoeld, daarom is het goed dat nu ook de andere verhalen naar buiten komen. We moeten dit echt samen doen."