Zuster Albertina: ‘We wilden de wereld mooier maken’

ROOSENDAAL - De tentoonstelling ‘Hemel & Aarde’, die nog tot en met 12 september te bezichtigen is in het Tongerlohuys, staat volledig in het teken van het rijke kloosterleven dat Roosendaal heeft gekend. Reden genoeg voor de zusters Albertina en Margriet om een kijkje te gaan nemen, samen met de zusters Brigitta en Hieronima die in de zomer van 2020 vanuit Indonesië naar Nederland zijn gekomen om hun intrek te nemen in het klooster aan de Kade.

De vele beelden roepen sprekende herinneringen op bij de zusters. “Wat de zusters van ‘t Charitas hebben moeten doen. Die hebben fysiek veel meer geleden dan wij”, stelt zuster Margriet bij het zien van oude beelden. “Als ze nachtdienst hadden, dan mochten ze vier uur slapen en dan moesten ze weer door”, weet ze nog. Het is slechts een kleine anekdote van de vele verhalen die de zusters zich kunnen herinneren. Maar, dat het kloosterleven in en rondom Roosendaal veranderd is in al die jaren, dat beseffen ze zich maar al te goed.

Congregatie Mariadal

“Ik ben in 1951 ingetreden in de congregatie Mariadal. Op dat moment bestond de congregatie uit zo’n 1200 zusters. Daarvan zijn er nu nog maar 35 over”, vertelt zuster Albertina Egbers. Als klein meisje wilde ze de wereld een stukje mooier maken. “Toen dacht ik nog dat ik dat kon”, lacht ze. Toch vond ze in het klooster mensen die gelijkgestemd waren. Mensen die de wereld ook een stukje mooier wilden maken. “Daarom heb ik me destijds aangesloten.” Zuster Albertina heeft jarenlang in het bestuur gezeten en werkte onder andere mee aan het missionariswerk in Suriname, Curaçao, Chili en Aruba.

Ze heeft met haar kennis en kunde dan ook een waardevolle toevoeging geleverd aan de tentoonstelling. “Ik vind het prachtig dat Brabant de kloosters weer op de kaart heeft gezet. Het is een beetje laat, maar men lijkt weer ontdekt te hebben wat de religieuzen allemaal hebben betekent voor het land als het gaat om onderwijs, ziekenzorg en maatschappelijke activiteiten. We stonden altijd voor iedereen klaar, maar vooral voor de behoeftigen. Mensen die eigenlijk buiten de boot vielen.”

Minder zichtbaar

Dat er minder aandacht was voor het kloosterleven heeft de kerk, volgens de zuster, ook aan zichzelf te danken. “De laatste jaren zijn we ook zelf minder zichtbaar geworden. Vroeger droegen we een habijt, dat zie je nu bijna nergens meer. Toch zijn er steeds meer mensen die zich nu afvragen wat wij eigenlijk deden vroeger en wat we wilden bereiken.” Het idee om een betere wereld te creëren, leeft nog steeds bij zuster Albertina. Ze hoopt dan ook dat jongeren dat idealisme overnemen. 

“Ik heb hoop en ik geloof erin dat jongeren hiermee aan de slag gaan. Zij zien dat de wereld niet verder kan zoals het nu gaat. We moeten meer voor elkaar over hebben. Het werk wat wij vroeger deden was grenzeloos, we gingen naar de plaatsen waar het nodig was. Er waren geen grenzen.” Het hekelt zuster Albertina dan ook om te zien hoe er nu omgegaan wordt met de coronacrisis. “Het virus gaat over de grenzen heen, maar we denken alleen aan onze eigen mensen, terwijl landen in Afrika nog steeds zonder vaccins zitten.” Ze hoopt dat jongeren uit een bepaald idealisme op gaan staan om de wereld toch mooier te maken. Ze is dan ook blij met de komst van de nieuwe zusters in het klooster op de Kade. “Ik hoop dat zij de boel weer gaan aanzwengelen.”

Tentoonstelling

De tentoonstelling in het Tongerlohuys is nog tot en met 12 september te zien. “Wij zullen goede ambassadeurs zijn, want hij is prachtig”, besluiten de zusters.