Eerste Marokkaanse migrantenkoppel is dol op Roosendaal

ROOSENDAAL - Via een omweg vestigden de uit Fez afkomstige Ali en Amina Alj zich in 1968 in Roosendaal. Amina was destijds de allereerste Roosendaalse inwoonster van Marokkaanse afkomst. Vol levendige herinneringen en met veel humor kijkt dit sympathieke echtpaar terug op een halve eeuw Roosendaal.

De beslissing van Ali om naar de lage landen te gaan werd ingegeven door zijn wens om meer financiële armslag te krijgen. "In Fez werkte ik in een boetiek met traditionele kunst en souvenirs, niet bepaald een vetpot. Van Marokkaanse vrienden die in België woonden en regelmatig overkwamen, hoorde ik hoeveel beter zij het daar hadden en dus waagde ik in 1967 de sprong. Aangekomen in België bleek dat het niet meeviel om daar een vaste baan te vinden. Een jaar later probeerde ik het in Nederland en daar lukte het wel", weet Ali nog goed.

Migrantendochter
Amina was ondertussen ook in België gearriveerd en moest daar blijven, terwijl Ali de kost verdiende in Nederland. Als machinebediende werkte hij onder andere bij de Roosendaalse borstelfabriek Vero. "Sylvia Feij, de hospita van Ali, was zo lief om mij uit te nodigen om bij haar thuis te komen bevallen, want ik was zwanger van onze dochter Nadia. Zij is de allereerste Marokkaanse migrantendochter die in Roosendaal is geboren!", vertelt een stralende Amina. "Nog steeds is Sylvia een goede vriendin van ons. Aan haar hebben we veel te danken. Ook Jan Vermunt van borstelfabriek Vero heeft veel voor ons gedaan. Zo reed hij met mij naar Den Haag om te vragen of ik eerder naar Nederland mocht komen. Tevergeefs, zo bleek."

Vriendschappen
Het moment waarop Amina officieel in Roosendaal welkom werd geheten, staat haar nog haarscherp bij. "Meneer Balemans van de vreemdelingenpolitie kwam persoonlijk een stempel in mijn paspoort zetten. Dat waardeerde ik enorm. Mijn komst bleef ook niet onopgemerkt bij de Roosendaalse inwoners. Vooral de vrouwen moesten aan mij wennen. De reacties waren niet altijd even leuk, maar ik heb geleerd om voor mezelf op te komen. Ach, Roosendaal was toen natuurlijk ook nog maar klein. Een paar jaar later kwam onze zoon Nabil ter wereld. We woonden toen in een eigen huis in de Ommegangstraat. Tegen die tijd was iedereen aan onze aanwezigheid gewend en sloten we vriendschappen met onze buurtgenoten."

Koffiemelk
Dankzij hun ruimdenkendheid en sterke karakters lukte het Ali en Amina om zich snel aan te passen. Gemakkelijk was het echter niet altijd. "Omdat we Franstalig zijn opgevoed, ondervonden we in Brussel geen probleem, maar we spraken geen woord Nederlands. Op onze eerste dag hier kochten we per ongeluk een pak koffiemelk in plaats van gewone melk. Ik vond het vreselijk vies, maar Ali heeft het hele pak leeggedronken", schatert Amina. "Aanvankelijk misten we de warmte, zowel in letterlijke als figuurlijke zin, want onze families waren nog in Marokko. Toch hebben we in die tijd ook heel wat afgelachen. De Nederlandse taal hebben we ons zo snel mogelijk eigen gemaakt."

Thuis
De laatste 23 jaar tot aan zijn pensioen, werkte Ali bij Mead Verpakkingen. Ook Amina werkte daar tot ze met de VUT ging. Eerder combineerde ze het moederschap met werken bij Vero én bij Le Bon Patron, waar ze als souschef Rita en Fred van het latere Vroenhout assisteerde. Nu mogen ze genieten van hun kinderen, kleinkinderen en hun oude dag, hoewel die term niet helemaal bij deze kwieke senioren past. "Van onze emigratie hebben we nooit spijt gehad", zijn de twee het met elkaar eens. "Onze tradities hebben we behouden en verrijkt met die van Nederland. Met onze kinderen vierden we uitgebreid Sinterklaas. In alle aspecten hebben we deel uitgemaakt van de Nederlandse maatschappij. Nu zijn we zo geïntegreerd dat als we op vakantie zijn in Marokko we terugverlangen naar Roosendaal, want dat voelt als thuis!"

BIJDRAGE ELS ROMMERS