Afbeelding

Column Hanneke Marcelis: 'Vakantie'

Door: Hanneke Marcelis Algemeen

"Hoe lang wil je gaan? Acht dagen? Tien? Zestien?" Het was een vraag waar ik een paar maanden geleden niet lang over na hoefde te denken. Natuurlijk heb ik zin om lekker op zonvakantie te gaan. Maar ik heb ook net een huis. En daar wil ik dolgraag van genieten. Dus acht dagen op een strandstoel in Griekenland is genoeg. Dan zit ik de rest van de tijd wel lekker in mijn eigen achtertuin. Biertje erbij. Boekje lezen. En voeten omhoog. Ik zag het helemaal voor me. Tot ik laatst bij mijn ouders was en mijn moeder tegen me zei: "Je bent een paar dagen thuis? Handig! Zal ik dan komen helpen met verven?"

Oh ja. De kozijnen en deuren verven. Dat is inderdaad hard nodig. En ik moet trouwens ook nog snoeien. Elektriciteit regelen voor in het schuurtje. Buitenlampen kopen. De zonwering schrobben. En nog zo'n twintig dozen vol prullaria, schoolboeken en winterkleren verhuizen. Binnen de kortste keren stond mijn agenda helemaal vol. Al mijn vrije dagen waren van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat gevuld. Met bezoekjes aan tuincentra en de Ikea. Met verhuisdozen vullen en met schoonmaakmiddelen kopen. Met al die klusjes die ik al maandenlang vakkundig voor me uit schoof met de geweldige smoes 'Tsja ik zou wel willen, maar ik heb het écht druk met mijn werk.' Maar nu kwam ik er niet meer onder uit. Samen met de hulptroepen -mijn (schoon)ouders- werd er een datum geprikt. En een tijd afgesproken. 'Lekker vroeg, dan heb je tenminste de hele dag'. Ik durfde er niet tegenin te gaan. Ik was al blij dat ze überhaupt bereid waren om hun vrije dag op te offeren voor mijn rotklusjes. Dat ik de avond ervoor een feestje had, nam ik dus maar voor lief.

Daar stond ik zondagochtend vroeg. Doodmoe. Lichte kater. Met een schuurspons in mijn hand. In de brandende hitte moest er worden gepoetst. Geschrobd. Gesnoeid. Het zweet droop al na tien minuten van mijn voorhoofd. Aan het einde van de dag was ik gebroken. Met een verbrand hoofd en verkrampte armen kroop ik vroeg mijn bed in. Even keek ik naar mijn to do list. Eén klusje afgestreept. Nog tien te gaan. Het is doodvermoeiend, zo'n vakantie. Volgend jaar toch maar wat langer naar Griekenland. Die zestien dagen klinken ineens enorm lekker.



Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief