Column Ruud van den Belt: De omgekeerde wereld

Beste mensen, er moet me iets van het hart, want ik ben erg geschrokken van het volgende. Onze zoon Rick, 25 jaar jong, is politieman van beroep en daarnaast actief als brandweervrijwilliger. Een hulpverlener in hart en nieren dus, die er op zo'n jonge leeftijd veel voor over heeft én voor laat om onze samenleving te dienen. Gelukkig is hij niet de enige op wie ik als (burger)vader trots ben, want er zijn meer van zulke mannen en vrouwen die we met z'n allen zouden moeten koesteren en respecteren.

In plaats daarvan, krijgen hulpverleners het in toenemende mate zwaar voor hun kiezen in onze huidige maatschappij. Zo overkwam het Rick en zijn brandweercollega's onlangs dat zij de wind van voren kregen, toen zij bij een zeer ernstig ongeval aan ramptoeristen netjes vroegen om geen filmopnames te maken met hun mobieltjes. Dan zijn we volgens mij al in de omgekeerde wereld beland, want waarom je dat überhaupt doet, is mij een groot raadsel.

Bij dit ongeluk verloor helaas één te jong persoon het leven en raakte een ander jong slachtoffer zwaargewond. Probeer je eens voor te stellen wat zoiets met onze hulpverleners doet, zeker als het om jonge leeftijdsgenoten gaat. Amper hiervan bijgekomen, was onze zoon als politieagent een dag later alweer getuige van een zelfdoding, waarbij iemand voor de trein sprong. Dat gebeurde helaas ook voor de ogen van een 16-jarige jongen, over wie Rick zich vervolgens
samen met een collega heeft ontfermd. In mijn ogen, als vader, is ook hij nog een kind, begrijpt u wel? Nauwelijks op adem gekomen van deze traumatische gebeurtenis, liep hij even de supermarkt in, voor z'n lunch. 'Of hij niets beters te doen had onder diensttijd?', hield een klant hem botweg voor…

Gelukkig bleef deze jonge professional rustig. Maar kunt u zich voorstellen wat zoiets met je doet? Deze dienders zetten zich dag en nacht in voor onze maatschappij, beroepsmatig of vrijwillig. Zij zorgen dat ze er zijn als het erop aan komt. Als ik het optelsommetje maak, stel ik mezelf dus hardop de vraag of alle tolerantiegrenzen daadwerkelijk zijn vervaagd en wat er moet gebeuren om het respect voor onze hulpverleners terug te krijgen, voordat het te laat is. Ik roep iedereen dan ook op om ook stil te staan bij de menselijke aspecten en gevoelens van onze dienders en hen met meer respect en inlevingsvermogen te benaderen. Helden zijn het!

Als (burger)vader ben ik in ieder geval hartstikke trots op onze Rick en al die andere kanjers. Ik hoop van harte dat u zich hierin kunt vinden en dat deze column voor wat meer begrip, respect en verdraagzaamheid mag zorgen.

Gegroet! Ruud

Burgemeester Ruud van den Belt van de gemeente Steenbergen vertelt elke twee weken over de vele aspecten van zijn werk. Reageren? burgemeesterscolumn@gemeente-steenbergen.nl