Jeroen van Hoek tijdens het live dichten.
Jeroen van Hoek tijdens het live dichten.

Jeroen van Hoek, van militair naar dichter

Door: Jacoline de Boer Algemeen

SINT-MAARTENSDIJK - Jeroen van Hoek een bescheiden, vriendelijke en romantische man zo is zijn karakter het beste te omschrijven. Buiten dat is hij zeker ook een zeer boeiende gesprekspartner. Als hij zijn verhalen vertelt lijk je alles om je heen te vergeten.

Dichten is altijd al een groot deel van Jeroen zijn leven geweest. Toen hij kleiner was, tekende hij al graag en tijdens zijn puberteit begon de liefde voor het dichten te ontstaan. Hij schreef toen voorzichtig zijn eerste echte dichtregels. Gewoon puur uit gevoel. Op zijn drieëntwintigste ging hij bij de Commando's waarbij hij naar Afghanistan is uitgezonden. Als sergeant der 1ste klasse van Task Force 55 een gecombineerde eenheid van het korps commandotroepen en het korps mariniers bracht hij twee keer vijf maanden in Afghanistan door in de strijd tegen de Taliban. Op 4 juli is hij op het Binnenhof onderscheiden met één van de hoogste dapperheidsonderscheidingen uit Nederland, het Bronzen Kruis. Hij kreeg deze onderscheiding voor een heldhaftig optreden in 2009 als commando in Afghanistan. Onder andere over deze periode heeft hij twee dagen na de ceremonie een gedicht geschreven: Bronzen kruis.

Bronzen Kruis

Hoor alleen vlaggen van eer,
Ze wapperen fier
Met roffels uit het verleden
Echoën hamers wild ratelend
Door mijn hoofd als wapens vechtend
Om woorden, letters en zinnen
Te vatten in een vrije val.

Dit betreft een stukje uit het gedicht Bronzen Kruis van Jeroen. Het gedicht gaat over zijn gevoel van de ceremonie toen hij het Bronzen Kruis opgespeld kreeg. Ook verwoordt hij in dit gedicht zijn gevoel over zijn leven voor, tijdens en na Afghanistan. Jeroen vertelt: "Ik draag geen gewicht mee uit Afghanistan, maar in mijn hoofd beeld ik mij in dat ik het meedraag. Het houdt mij bescheiden".

Afghanistan

Tijdens zijn periode in het leger hield hij dagboeken bij over wat hij meemaakte. Al probeerde hij ook gedichten te schrijven. Tijdens de training was er nog wel tijd voor maar in Afghanistan was er gewoon minder tijd voor. Om toch zijn gevoel een plekje te geven kwamen daardoor de dagboeken. Na een missie was Jeroen altijd even "kwijt". Hij zat dan stil ergens te schrijven, soms gebruikte hij de stilte ook om alleen te zijn. Afghanistan heeft een grote impact op Jeroen gehad. "Ik zie de wereld er anders door. Het contrast is heel groot met hier, je kan er alleen op trainen om een goede commando te zijn zowel in je hart als karakter maar echt daar in de oorlog zie je het verschil", vertelt Jeroen. Vier jaar geleden verliet Jeroen het leger. Hij wilde graag verder gaan met dichten en vertellen. Jeroen vertelt: "Ik wil niet schrijven wat er gebeurd is maar ik wil wat er gebeurd is gebruiken om te maken wat er nog niet is." Sindsdien doet hij vooral aan sneldichten. Ongeveer één keer per maand wordt hij met zijn typemachine uitgenodigd om op een expositie of evenement live te dichten. "Ik kijk naar de mensen om mij heen op dat moment en ik luister naar hen en als er iets gebeurt wat je raakt heb ik binnen 20 minuten een gedicht" vertelt Jeroen. "Soms ben ik langer bezig met het foutloos uittypen", vertelt Jeroen lachend. Hij geniet vooral van de spontaniteit van het moment. "Als ik voel dat er een vonkje is dan kan ik dat met een gedicht aanblazen tot een vuurtje, heel mooi vind ik dat", vertelt Jeroen verder. Als Jeroen ergens door is verwonderd gooit hij alles in de strijd om bij de microfoon te komen en zo zijn gedicht voor te dragen op een podium.

Trein

Jeroen gaat regelmatig met de trein naar afspraken. Zodra hij langer dan 20 minuten in de trein zit gaat hij live schrijven. Hij kijkt en luistert altijd om zich heen naar interessante verhalen van mensen. Vervolgens schrijft hij een mooi gedicht over wat hij ziet en voelt. Hij stapt vervolgens op die wildvreemde mensen af om hen zijn gedicht te overhandigen. Jeroen vertelt: "Ik geef het gedicht, zeg alstublieft en een fijne dag en vervolgens loop ik weg". Slecht één keer van de 75 'treingedichten' die hij heeft geschreven heeft hij nog even vanaf het perron gekeken naar de mensen die hem kregen. Het was een ouder echtpaar van rond die 90 jaar die in Bergen op Zoom op de trein waren gestapt. Bij ieder station vertelde de man een herinnering van die plek die hij samen met zijn vrouw beleefd had. Jeroen: "Hoe die man vertelde vond ik zo mooi, ik wist meteen dit wordt een gedicht. Ik liep weg en keek vervolgens om. Ik zag die man het gedicht lezen en bij de laatste regel kreeg hij een lach op zijn gezicht. Vervolgens las zijn vrouw het gedicht en ook zij lachte. Daarna omhelsde ze elkaar innig." Het 'treindichten' vindt hij dan ook het leukste om te doen. "Ik zie iets moois in mensen en daar schrijf ik dan over. Ik kan de wereld niet veranderen maar op dat moment wel iets vrolijker maken", aldus Jeroen.

Uitgeven

Vorig jaar heeft Jeroen een bundel geschreven over maatschappelijk kritiek. De bundel is alleen cadeau gegeven aan een paar naaste vrienden. In de bundel dicht Jeroen onder andere over zijn tijd in Afghanistan en zijn kijk op het leven na Afghanistan. Het zijn lichtgeschreven teksten met een evenwicht tussen humor en maatschappelijke kritiek. De bundel uitgeven wil Jeroen liever niet. "Live schrijven geeft zoveel meer, een glimlach, een dank je wel. Dat vind ik fijner", besluit Jeroen.

Jeroen op missie in Afghanistan.
Onderscheiding op het Binnenhof.


Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief