Job Schot: ‘Het is fantastisch wonen in Strijenham. Als het niet hoeft, ga ik hier niet meer weg’

STRIJENHAM - ‘Dit dorp, ik weet nog hoe het was, de boerenkind’ren in de klas, een kar die ratelt op de keien, het raadhuis met een pomp ervoor, een zandweg tussen koren door, het vee, de boerderijen.’ Het zijn de melancholische woorden van Wim Sonneveld toen hij zong over ‘Het dorp’. Maar, waarom willen mensen eigenlijk in een dorp wonen? Wat maakt een dorp of zelfs een buurtschap met slechts een paar gezinnen zoals Strijenham zo fijn? Wij vroegen het drie inwoners van dit bijzondere plaatsje op het eiland Tholen. De komende dagen lees je hun verhaal hier. 

Job Schot (33), zijn echtgenote en vier kinderen van 11, 8, 6 en 1,5 jaar wonen sinds vijf jaar in Strijenham. Er zijn geen voorzieningen op een fietsenmuseumpje na. Toch heeft Joop nog geen moment spijt gehad. 

Zeven jaar lang woonde Job in Tholen Stad, maar gezien het feit dat hij echt een buitenmens is, ging hij op zoek naar een woning met meer buitenruimte en vrijheid. Die vond hij in Strijenham. “Doordeweeks zit ik als visserman op het water en ook in het weekend wil ik buiten zijn en die vrijheid voelen. Dat vind je hier meer dan waar dan ook. Daarom hebben we dit huis gekocht. Er zijn geen winkels en ook voor de bakker moet je naar een ander dorp. Maar ach, je doet maar eens per week je grote boodschappen en de kinderen zitten in Scherpenisse op school en je bent zo naar een ander dorp gereden voor bijvoorbeeld brood. Dat is het probleem niet en missen we dan ook niet. We zijn het gewend.” 

Voor de kinderen is Strijenham volgens Job een fijne plek om op te groeien. “Ze hebben veel vrijheid en willen ook graag buiten zijn. Een paar keer per week komen er hier vriendjes spelen of onze kinderen gaan bij anderen spelen. Er komen meer jonge gezinnen dus dat is prettig. We zitten recht aan de dijk dus in de zomer gaan ze lekker zwemmen en in de winter konden ze hier heerlijk sleeën.” Strijenham is klein, maar de betrokkenheid is groot. “Ik ken minstens 95 procent van de inwoners. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar is altijd tijd voor een praatje of een kopje koffie. Het is hier fantastisch om te wonen. Als het niet hoeft, ga ik hier niet meer weg.”