Jaren zwoegen voor een paar dagen ijspret

Gab Havermans (JZ,69), de vader van Dirkjan, is net als Naamgenoot Gab Havermans (boven) één van de gezichten van de Vosmeerse ijsbaan. Sinds hij zich kan herinneren komt hij al op de ijsbaan, want zijn vader was al in de kindertijd van Gab de drijvende kracht. “Iets met een paplepel”, grapt hij.

Gab is duidelijk trots op de locatie. Hij vertelt vol enthousiasme over de ijsclub die dit jaar zestig jaar bestaat, de waterpompen, het materiaal om de ijsbaan mooi glad te krijgen én het huisje waar de vrijwilligers op kunnen warmen en administratieve taken kunnen doen. “Voorheen zaten we hierin”, zegt hij terwijl hij een foto van een kleine caravan laat zien. De vrijwilligers komen niet alleen in actie als er flinke vorst op komst is, het hele jaar door zorgen ze op een aantal zaterdagen voor het onderhoud. “En dat voor een paar dagen vorst per jaar. Als je geluk hebt”, zegt Gab lachend. 

“Ik lach er wel mee, maar het is wel jammer hoor dat we niet meer van die winters hebben zoals vroeger. Dan kon je soms wel veertien dagen achter elkaar schaatsen. Toch is het het allemaal waard vind ik. Ik schaats zelf niet meer, maar het is fantastisch op het dorp dit te kunnen geven. In 1997 hadden we vijftien schaatsdagen, geweldig was dat! Soms moet je wel politieagentje spelen hoor. En door de omroepinstallatie roepen dat er geen ijsballen gegooid mogen worden, want dat is natuurlijk gevaarlijk. Maar ach, we hebben het zelf ook gedaan.” 

Voor komende winter hoopt Gab op strenge vorst (en coronamaatregelen die de opening van de schaatsbaan toelaten). “Voor het dorp en het plezier, maar ook voor de ijsclub. De bodem van onze reserves is na aan aantal jaren zonder schaatsplezier in zicht. Daarom zijn we genoodzaakt weer contributie te gaan vragen. Anders kunnen we het niet volhouden en het laatste wat we willen is dat deze mooie voorziening ter ziele gaat.”