Jack de Boo van Uijen: 'Muzikant blijf ik altijd'

VLISSINGEN – Op zijn elfde liep hij met zijn vader voor het eerst muziekvereniging Ons Genoegen binnen. Of hij lid mocht worden en vooral, of hij klarinet mocht leren spelen. Ze waren maar wat blij met de nu 73-jarige Jack de Boo van Uijen. Dat hij 62 jaar later nog steeds aan de club verbonden zou zijn, konden ze toen nog niet vermoeden. Vorige week is hij benoemd tot erevoorzitter.

Het is te veel om op te noemen, alle functies die De Boo van Uijen in ruim zestig jaar vervulde bij Muziekvereniging Vlissingen. Zo was hij instructeur van de Deltaband, voorzitter en penningmeester en combineerde het dirigeren zelfs een tijdje met zijn voorzitterschap. De verrassing was groot toen hij de onderscheiding van erevoorzitter kreeg uitgereikt. "Het is waardering voor al het vrijwilligerswerk dat je hebt gedaan. Een schouderklopje, dat vindt ieder mens fijn."

Verenigingsmens

De Vlissinger was bezig aan zijn tweede termijn als voorzitter toen hij vorig jaar het gevoel kreeg dat het tijd was voor iemand anders op zijn stoel. "Ze vroegen wat ik van plan was en ik vond het een goed moment om te stoppen. Na twintig jaar was het mooi geweest."

Nadat hij in 1994 voor de eerste keer werd aangesteld, begon hij vier jaar geleden aan zijn laatste klus binnen het bestuur. Hoe heeft hij het zo lang kunnen volhouden? "Adem blijven halen en af en toe slikken. Het wordt je eigen clubje. Ik ben echt een verenigingsmens, ben gekomen en nooit meer weggegaan. Ik heb ook nooit bij iets anders gezeten, dan is het mooi om te zien dat als je je schouders eronder zet, je organisatorisch iets moois kunt neerzetten."

Muzikant

Ondanks alle functies is hij vooral altijd muzikant gebleven. Dat is zijn grote liefde, al van jongs af aan. "Op school kreeg ik blokfluitles, tot ik een advertentie zag voor de muziekvereniging. De overstap naar klarinet is klein, dus dat leek mij wel wat. Ook, omdat mijn buurjongen het speelde." Hij werd lid en kreeg een opleiding, maar de Vlissinger was naar eigen zeggen vooral gezegend met een ‘muziekknobbel’. "Ik blaas en lees makkelijk, dus dat is een beetje komen aanwaaien. Daarmee ben je geboren. Veel heb ik mezelf geleerd, een soort autodidact."

Vuurwerk

Aan zijn bestuurlijke functies komt dan nu misschien een einde, aan zijn spel zeker niet. "Het is te leuk om mensen een plezier te doen. Het samen repeteren en dat uitvoeren voor een publiek, dat is het mooiste. We heten niet voor niks een muziekvereniging. We maken muziek, maar dat doen we vooral samen." De ontspanning en diversiteit van de muziek doen hem nog altijd goed.

Het 100-jarig jubileum is een hoogtepunt. "Dat was een geweldige happening. Met alle harmonieorkesten van Zeeland, vuurwerk, een koor van tweehonderd zangers en kanonnen van de schietsportvereniging De Fles. Heel bijzonder was dat."

Kapitein

Voorlopig zijn ze zeker nog niet van hem af, want elke dinsdag is hij gewoon weer aanwezig om te repeteren. Hij kijkt met een goed gevoel terug op zijn bestuursperiode. "Als de muzikanten plezier hebben, daar doe je het voor. Dankzij mijn vrouw heb ik dit al die jaren kunnen doen. Nu heb ik meer tijd voor haar, maar aan de muziek verandert niks. Als voorzitter moet je je kunnen wegcijferen en ben je de kapitein die het schip moet laten varen. Dat is wel gelukt, denk ik."