Column Hanneke Marcelis: 'Dierenasiel'

Scrollend langs de foto's op de pagina wordt mijn blik gevangen door twee grote, geschrokken ogen die me aanstaren. Op de foto ligt een bruin met zwart gestreepte kat half verscholen achter een kattenbak. Geen fan van camera's, of mensen. Dat is duidelijk. "Hallo, mijn naam is Frits en ik ben één jaar oud", staat eronder geschreven. "Wanneer mensen me proberen te aaien, vind ik dat heel spannend. Vaak kruip ik dan weg. Maar als je mijn vertrouwen wint, ben ik heel gezellig en kom ik graag bij je liggen."

Ik vind de website van het dierenasiel briljant. De schattige foto's, en de verhaaltjes geschreven vanuit de ik-persoon. Ik smelt er bij weg. Als ik in de grote ogen van Frits kijk, zou ik het liefst meteen naar het asiel rijden om hem op te halen. En niet alleen omdat ik schattige kattenogen niet kan weerstaan. Ook omdat ik weet hoe goed zo'n adoptie kan uitpakken. Ooit haalde ik samen met mijn ouders na lang wikken en wegen Jip uit het asiel. We konden natuurlijk ook gewoon een adresje zoeken waar ze nog een nestje kittens hadden. En dan een katje van zes weken oud uitkiezen en mee naar huis nemen. Zo'n piepende kitten waarvan je zeker weet dat 'ie geen moeilijk verleden heeft. Het is waar de meeste mensen voor kiezen. Logisch. Maar wij kozen voor Jip. Een te dikke kat met pluimpjes op haar oren, die weinig moest hebben mensen die aan haar lijf zaten. En ik weet het. Dat klinkt nou niet bepaald als de omschrijving van je ideale nieuwe huisdier. Maar het deerde niet. Want na drie maanden was er niets meer van over. Jip was slank. Kerngezond. Gezellig. En ze volgde me op de voet als een trouwe labrador.

Aan mij heeft het dierenasiel momenteel niet zo veel. Ik leid een druk, gehaast leven in een huis vol gloednieuwe meubels. Dus hoe lief Frits me ook aankijkt. De ideale adoptiemoeder ben ik niet. Ik leg daarom mijn hoop bij al die mensen die wél een plekje hebben. De mensen die wél de ruimte, de tijd en de wil hebben om een huisdier te nemen. Ik hoop dat zij óók even naar de website van het dierenasiel gaan, voordat ze de supermarkten af gaan struinen naar de briefjes met 'kittens te koop aangeboden'. Dat ze dan net als ik óók wegsmelten bij Frits. Maar dat zij dan wél echt in de auto stappen en naar het asiel rijden.