Schieten is het nieuwe mindfulness

KLEIN ZUNDERT - Vijf jaar geleden begon Bart Brosens bij Gilde St. Willibrordus. Niet veel later werd hij hoofdman van het gilde, ook al was hij nog niet zo lang lid. Vol trots en enthousiasme vertelt hij over zijn gilde en het broederschap.

Het verhaal over hoe Bart Brosens, hoofdman van het Gilde St. Willibrordus, lid werd van het gilde, is een aparte. “Ik werd ooit eens aangesproken door Harry Havermans, hij vond dat er weer een Brosens bij het gilde moest komen. Mijn opa en de vader van mijn opa waren namelijk allebei lid geweest. Ik ben toen eens gaan kijken naar het koningsschieten en heb daar mijn naam en gegevens laten noteren, zodat ze me wat informatie op konden sturen. Die informatie heb ik nooit gehad, want later bleek dat ik me op dat moment gewoon in had geschreven,” lacht Brosens.

Hele eer

Toen hij bijna drie jaar bij het gilde zat, stopte de hoofdman en moest er een nieuwe gekozen worden. Om zo’n nieuwe hoofdman te kiezen, wordt er een vergadering georganiseerd, waarbij iedereen een naam van één van de gildeleden opschrijft die hij als meest geschikt ziet om hoofdman te worden. Brosens werd gekozen. “Ik was toen amper drie jaar lid van het gilde, terwijl er normaal voor leden wordt gekozen die al enorm lang lid zijn. Dat was echt een hele eer, maar natuurlijk ook een verantwoordelijkheid. Je draagt een gilde met je mee dat al bijna 400 jaar bestaat en je moet ervoor zorgen dat dat gilde over 25 jaar ook nog bestaat.”

Hecht broederschap

Brosens kan enorm genieten van de schietavonden, maar ook van het broederschap dat zo kenmerkend is voor het gilde. “Het is echt een familie, we staan altijd voor elkaar klaar en iedereen mag echt zichzelf zijn. Zeker in tijden als deze, waarin iedereen alleen thuis zit, denk ik dat veel mensen behoefte zouden hebben aan zo’n hecht broederschap.”

Om een beeld te geven van dat broederschap vertelt hij, met vochtige ogen, over Rinus van Kuijck, een man die al 70 jaar lid was van het gilde. “In het voorjaar overleed hij aan corona en vanwege de maatregelen konden we niet helemaal afscheid nemen zoals we dat normaal doen. We konden echter wel de rouwstoet begeleiden, volledig in uniform en met trommel.

We stelden toen op bij de kerk en als hoofdman ging ik als enige mee naar binnen, aangezien er maar een beperkt aantal mensen bij de dienst mocht zijn. Die dienst duurde dik een uur, maar toen we buiten kwamen stonden ze er allemaal nog, in het gelid, in hun uniform. Dát is wat ons broederschap inhoudt.” Het schieten noemt Brosens zelf de ultieme vorm van mindfulness. “Ik heb ook aan yoga gedaan, maar het schieten geeft mij veel meer voldoening. Als je aan het schieten bent, kun je helemaal nergens meer aan denken. Het enige waar je je op moet focussen is het ademhalen en het richten van je geweer. Ook dat is volgens mij iets wat veel mensen in deze tijd wel kunnen gebruiken. Iedereen heeft het druk en werkt hard, dan is een uurtje schieten een erg welkome afleiding.” Brosens is er zeker van: schieten is goed voor het mentale gestel. Het is een individuele sport, maar het broederschap zorgt voor een saamhorigheid. ‘Dat is belangrijk voor de eigen identiteit, je leert jezelf beter kennen.”