Van voetballende snotneuzen tot hechte dorpsclub

WERNHOUT - VV Wernhout bestaat in 2018 precies 75 jaar. Drie oud-voorzitters en de huidige voorzitter doen verhaal over hun club. Een verhaal over jonge jongens die een gedurfde doorstart maken, wedstrijden tussen de koeienvlaaien en tactisch omgaan met de regels van de KNVB. Maar vooral ook een verhaal over het geloof in eigen kunnen en een streven naar alles op eigen kracht.

DOOR GUUS ARNOUTS

De archieven vertonen enkele gebreken, maar de club houdt zelf 1 december 1943 aan als de oprichtingsdatum van R.K.V.V. Wernhout. Daarvoor werd er al een balletje getrapt op Wernhoutse velden onder de noemer WSV, Wernhoutse Sport Vereniging. Door het naderende onheil van de oorlogsjaren hield deze club in 1939 echter op te bestaan. Maar hoe ging dat eigenlijk, voetballen in Wernhout? Toon Bogers (74) windt er geen doekjes om: "Zoals zoveel clubs in de omgeving hadden we eigenlijk helemaal niets: geen vast honk, geen veld en niet eens fatsoenlijk materiaal. Onze moeders breiden de voetbalkousen." Ook Rinus Schouwenaars (79) herinnert zich dat nog wel. "Onze warming-up bestond uit het opruimen van koeienvlaaien op het weiland van Jan Vriends. Daarna konden we met zavel, geel zand, aan de slag om de lijnen en middencirkel te trekken." Douchen na de wedstrijd? "Oh, dat gebeurde gewoon in een teil koud water. En dan alleen even vlug je voeten", lacht Schouwenaars.

Kantje boord
Het was de tijd waarin je nog een uitnodiging per post kreeg voor de te spelen wedstrijd die zondag. "In zo'n uitnodiging van de club stond dan de datum en aanvang van de wedstrijd en op welke positie je zou spelen", voegt Leo Stes (71) daar aan toe. "Op je gammele bromfiets reed je dan naar de tegenstanders." Dat waren in het begin vooral clubs uit de regio, veel teams waren er destijds bovendien nog niet. Toch liep het op sportief gebied niet helemaal gesmeerd: successen bleven uit, de wedstrijden werden nauwelijks meer bezocht en het animo binnen de club daalde. VV Wernhout zakte eind jaren '50 af naar het haast onvermijdelijke. Bogers: "De situatie was zo verslechterd dat we een tijdlang geen eigen veld meer hadden. Onze wedstrijden werden begin jaren vijftig gespeeld op De Wildert in Zundert." Een onhoudbare situatie en een fusie van VV Wernhout naar VV Zundert hing al tijden in de lucht. Tot slot stapte het bestuur op. "Maar dit lieten wij, de jonge garde, niet zomaar gebeuren", gaat Bogers verder. "Met een groepje van dertien jongens die door wilden gaan, namen we het heft in eigen hand. Ik was een jaar of zeventien toen ik tot nieuwe voorzitter werd benoemd voor het seizoen 1960-1961. Met z'n allen legden we tien gulden in en zo konden we  blijven voetballen." Dat prille voorzitterschap werd Bogers niet echt in dank afgenomen thuis. "'Jongen, hoe stom kunde zijn?!', riep mijn vader uit toen hij het hoorde."
 

Sluwe tactiek
Enfin, er kon weer gevoetbald worden op Wernhout. En dat gebeurde dan ook. Wat volgt zijn relatief goedlopende jaren voor de club met hier en daar uitschieters en dalen: de bekende golfbeweging. Met als hoogtepunt een vast onderkomen aan de Diepstraat in 1965. Een anekdote die Stes zich nog herinnert: "Het toenmalige bestuur deed een slimme zet door de zoon van burgemeester Manders, die graag op Wernhout wilde voetballen, onder druk te zetten: 'Als jij hier wil komen voetballen, dan zorg jij er maar voor bij je vader dat we eens een fatsoenlijk veld krijgen.' En zo geschiedde", lacht Stes. Begin jaren '70 keerde het fortuin ten gunste van VV Wernhout. In de derde klasse, waarin zowel het eerste en het tweede elftal speelden, wist het tweede kampioen te worden en het eerste te promoveren. Op het eerste gezicht niet vreemd, maar hierachter steekt een tactische constructie, vertelt Jan Hereijgers (63). "In die tijd kon alleen een eerste elftal promoveren, ook al werd het tweede kampioen in diezelfde klasse, aldus vastgelegd door de KNVB." Schouwenaars merkt op dat daarom veel goede voetballers in het tweede voetbalden. Op die manier werden er op vele sportparken in Nederland dubbele overwinningen gevierd. "Kort daarop is die regeling door de KNVB afgeschaft", glimlacht Hereijgers.

Tijden veranderen
De jaren en anekdotes vliegen voorbij, maar hoe zien de voorzitters hun club? Bogers, die zelfs twee verschillende periodes de voorzittershamer in handen had: "Wernhout heeft het altijd op eigen kracht gedaan. We hebben dan ook weinig importspelers gehad. Inmiddels gaat er nog steeds geen zondag voorbij dat ik hier langs de velden sta. Het clubgevoel leeft nog altijd." Schouwenaars blikt wat ingetogener terug. "Ik vond het moeilijk om te delegeren als voorzitter. Als er niemand is die de taken oppakte, deed ik dat zelf maar. Dat had ik misschien niet altijd moeten doen." Ook dat moet Stes bekennen. "Voetbal zag ik vooral als afleiding naast mijn drukke baan, maar ik was niet te beroerd om zelf ergens m'n schouders onder te zetten. Het waren geen makkelijke jaren, zeker als je als club de opkomst van de digitale wereld meemaakt. Goed, mijn generatie is daar misschien te onhandig in. Maar ik heb geleerd om gewoon mezelf te blijven."

Belofte

Voor Hereijgers betekent het voorzitterschap een inwisseling van een ooit gemaakte belofte die hij destijds deed als bestuurslid en succesvol trainer en speler. "Toen ik vertrok als trainer naar Viola, na het behaalde kampioenschap met Wernhout 1 en promotie naar de 4de klasse, heb ik gezegd ooit terug te keren als voorzitter. Toch ben ik een echt voetbaldier, ik mis het trainerschap en 'het bij de groep horen' soms nog wel." In 2018 gaat er zeker gefeest worden bij VV Wernhout. Niet grotesk, zoals dat bij eerdere jubileumfeesten wel gebeurde, maar op passende wijze. Hereijgers: "Alle activiteiten die we het hele jaar door hebben, worden voorzien van een feestelijk tintje. Met in december een uitgebreid clubfeest." En zo treedt de club de toekomst tegemoet. Die zien de heren toch wat somber in, ze vrezen voor het tekort aan vrijwillige handjes en jeugdige aanwas. Maar ach, op Wernhout hebben ze al eens voor hetere vuren gestaan.