Artistieke blik in levendige Rijsbergse gemeenschap

RIJSBERGEN - Meer dan een jaar lang maakten Pierre Luijten en Rudi Campschroer portretfoto’s. Bekende en minder bekende Rijsbergenaren stonden voor de lens. Maar ze maakten geen gewone portretfoto’s. Pierre en Rudi vingen de karakters van deze publieke figuren en verenigingsmensen. Sinds zondag is de expositie ‘Rijsbergen in 50 portretten’ voor publiek toegankelijk.

De expositiezaal in het voormalige Rijsbergse gemeentehuis hangt vol met grote portretten van Rijsbergenaren. Piet Koeken, Riet Hereijgers, Jan van Beek en Emma de Leeuw. Henk van den Bemd, Kees Verkooijen, Janneke Vermunt en Jo Rennen. Om er maar een paar te noemen. Inwoners die volgens de fotografen op de een of andere manier hun sporen in het Rijsbergse hebben achtergelaten. Tegen een donkere achtergrond, met minimale belichting, zetten de fotografen de mens centraal. Een dag voor de opening vertellen Pierre Luijten en Rudi Campschroer over hun project.

Verbondenheid “De mens laten zien zoals hij of zij is”, leggen Pierre en Rudi uit. “Dat was de bedoeling. Geen achtergrond die afleidt, maar het karakter van het beestje proberen te vangen. Of we daar tevreden over zijn? Het resultaat is zoals we het ons van tevoren hadden voorgesteld. We zijn heel benieuwd wat de geportretteerden en de bezoekers er van vinden.” Vanuit zijn verbondenheid met het dorp wilde Pierre Luijten dit fotoproject graag uitvoeren. “Maar in je eentje is dat niet zo leuk. Bovendien kom je met tweeën tot een beter resultaat.” Daarom vroeg hij de in Etten-Leur woonachtige Rudi om zijn medewerking. Ze kennen elkaar van de opleiding Fotokunst aan de Hoogstraatse kunstacademie IKO. “Het was een voordeel dat ik de personen niet kende”, vindt Rudi. “Ik ging volledig af op de eerste indruk die ze opriepen op het moment dat ik ze ontmoette. Dat is meestal hoe de mens daadwerkelijk is.”

Opvallend De 50 Rijsbergenaren zijn tevens vereeuwigd in een fotoboek, dat in beperkte oplage besteld kan worden. Pierre hangt een paar foto’s nog net iets rechter. “Ja, je kunt het zien als een ode aan het dorp”, antwoordt hij. “Maar wel vanuit mijn visie. Ongetwijfeld vragen bezoekers waarom iemand er wel op staat en een ander niet. Dat is hoe het loopt.” Rudi vindt het opvallend hoeveel Rijsbergenaren betrokken zijn in het verenigings- en maatschappelijk leven in het dorp. “Ik vraag me af of je dat in een stad voor elkaar krijgt.” Met gepaste trots lopen de mannen langs de portretten. “Enkele inwoners hebben een attribuut vast dat verwijst naar hun rol”, leggen ze uit. “Niet alle portretten laten zich in één keer zien. Dat houdt het spannend. En dat moet de meerwaarde zijn van onze fotografie zijn.” BIJDRAGE MIEKE VAN MEER