Eurovision 2018 1080268436.jpg
Eurovision 2018 1080268436.jpg

Column Hanneke Marcelis: 'Juichen'

Door: Hanneke Marcelis Actueel

De spanning was vorige week donderdag om te snijden in het tot de nok toe gevulde stadion in Lissabon. Negen landen waren al door naar de finale. Maar Nederland stond er nog niet tussen. 2,6 miljoen Nederlanders keken toe hoe Waylon gespannen voor zich uit staarde. Met zijn Bibi nagelbijtend aan zijn zijde. Tot het verlossende 'The Netherlands' door het stadion galmde. Waylon juicht. Bibi springt in zijn armen. De dansers gaan los voor de camera's. En ik voel amper vreugde. Laten we voorop stellen dat ik sowieso geen songfestivalliefhebber ben. Ik vind de hype nogal overdreven en de opzichtige shows boeien me weinig. Bovendien vind ik een groot deel van de deelnemers vaak gewoonweg vals zingen. Maar waar ik wel dol op ben is het extreme nationalisme wat met het songfestival gepaard gaat. Die enorme trots op Nederland. 'Het is 'ons' gelukt. 'Wij' zijn door naar de finale. En dan maakt het niet eens uit wie we sturen. Of het nou Sieneke is met een draaiorgel. Trijntje Oosterhuis in een broekpak. Of Joan Franka met haar indianentooi. We staan als een blok achter ze. Want zij zijn Nederland. En daar juichen we met zijn allen massaal voor.

Maar dan ineens is daar Waylon. Een zanger wiens kwaliteiten niet zijn te ontkennen. Die iedere keer als hij het podium betreedt een steengoede en loepzuivere prestatie neerzet. Je zou dus verwachten dat we met zijn allen weer heerlijk kunnen juichen op de bank. Maar helaas. Mij lukte het niet. Ik was blij dat hij de finale niet won. Want wat ben je voor zanger als je deelneemt aan het Songfestival, maar dan twee van de grootste kranten van het land besluit te boycotten? Puur omdat een muziekrecensent op je lange tenen is gaan staan toen hij in de hele optimistische hype opstond om eerlijk te verkondigen dat je nummerkeuze niet bepaald ideaal is. Wat trouwens ook gewoon zijn werk is. En dan als volwassen vent ook niet in gesprek willen gaan om het op te lossen. Maar gewoon je mond niet meer opentrekken en in alle andere media je gal spuwen. Zo daalt je gunfactor vanzelf wel naar het vriespunt.

Ik hoop van harte dat Waylons tweede deelname aan het songfestival ook zijn laatste is. En dat we dan volgend jaar die lieve Sieneke weer sturen. Of Joan Franka met haar indianentooi. Dan ga ik lekker zitten juichen.



Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief