Jac en Astrid Hereijgers stoppen met De Roskam: het einde van een klein tijdperk

ZUNDERT - Borrelen, een kopje koffie, een hapje eten of blijven slapen: Wie aan het levendige centrum van Zundert denkt kan niet om Hotel Eetcafé De Roskam heen. Een bekende plek voor velen. Maar na 35 jaar stoppen eigenaars Jac en Astrid Hereijgers per 1 mei. En dat is niet makkelijk.

DOOR GUUS ARNOUTS

"Ik word vijfenzestig, maar had nog graag enkele jaren door willen gaan. Maar ach, het is niet anders", slikt Jac. Hij heeft het er moeilijk mee. En dat is niet zo verwonderlijk. Zijn hele leven is aan De Roskam verbonden. "Als twaalfjarig ventje ben ik hier begonnen. In een wit bakkersjasje stond ik in de bediening en mocht eerst alleen de tafels afruimen." Er verschijnt een glimlach. Want het zijn vooral die mooie, fijne herinneringen die blijven hangen.

Goede zaken
Na enkele uitstapjes in andere baantjes en de dienstplicht, kwam hij in zijn twintiger jaren toch weer terug bij De Roskam. Ook toen de zaken minder gingen bleef Jac er werken, totdat hij er bij wijze van spreken als enige overbleef. Jac: "Rond 1983 werd ik getipt door de boekhouder. Of het niets voor mij was om het pand over te nemen. Dat leek me wel wat." De heropening volgde en zo begon het kasteleinsleven voor hem, samen met zijn compagnon. De zaken liepen soepel. "Vele bussen met 'Spanje-gangers' naar het zuiden hebben we verwelkomd met koffietafels. Daarnaast hadden we talloze zakenmensen en forensen die aan de grens werkten over de vloer." In 1984 volgde een verbouwing van de zaal. "'Van boerenstal naar ballroom', sprak burgemeester Kievits uit bij de opening", lacht Jac. De zaal deed goed dienst voor de feestjes en partijen. "Zo hadden we ook regelmatig Breugeliaanse feesten voor gezelschappen. Dat waren fantastische schranspartijen. En dat zonder mes en vork!"

Veranderende horeca
Er is veel veranderd. Zo kende De Roskam eerst een traditioneel Franse keuken "Met bereidingen aan met linnen gedekte tafels", blikt Jac terug. "Sauzen of een plakje Oeuf Sibérienne bijvoorbeeld." Maar ook De Roskam moest met zijn tijd meegaan. "Restaurants mochten wat rommeliger zijn, zolang het eten goed bleef. Het 'eetcafé' of 'brasserie' was een nieuw concept." Als kok probeerde hij met de vernieuwingen mee te gaan. "Gerechten kregen steeds vaker een internationaal tintje. Een simpel biefstukje was al snel te saai."

Samen
Samen met zijn vrouw Astrid vlogen de jaren voorbij achter de tap en het fornuis. "Voor mij voelt het nog altijd niet als werken", vertelt Astrid. "Voor mij dit mijn leven, mijn hobby." Ook de levens van de rest van het gezin zijn verweven met De Roskam. "Onze jongste dochter is hier letterlijk geboren en samen met haar zus heeft ze altijd meegeholpen in de zaak. Dat hoorde er gewoon bij", gaat Astrid verder. Ook de drie zoons van Jac hebben hun steentje bijgedragen aan het familiebedrijf. Jac en Astrid waren de klok rond in touw voor de dag- en nachtgasten. Die banden zijn bij sommigen zo nauw dat er gasten bij zijn die al zeventien jaar lang kamers boeken en blijven terugkeren.

Afscheid
Ver voor het bloemencorso waren de kamers dan ook altijd volgeboekt. "Duitsers, Canadezen, Amerikanen, Fransen en Spanjaarden", somt Jac op. "Ik zag ze jaarlijks terugkomen. Die mensen moet je toch teleurstellen met een annulering." Het valt stil. Vijfendertig jaar aan ervaringen en herinneringen stokt even. "Eind april nemen we uitgebreid afscheid van onze gasten, vrienden, kennissen, het personeel en familie", vertelt hij even later. Een laatste weerzien voordat De Roskam voorgoed zijn deuren sluit. [l]