Imke (12) schrijft boek over overleden broertje

VLISSINGEN - Op Wereldlichtjesdag, 11 december, verschijnt het boek ‘Onze band is nooit voorbij’. Hierin vertelt de twaalfjarige Imke Euser uit Vlissingen het verhaal van haar overleden broertje Mees.

“Bij de 20-wekenecho zou mijn moeder vertellen of het een jongetje of een meisje was. Ik hoopte zelf dat ik een zusje zou krijgen”, vertelt Imke. “Na school rende ik naar huis. Ik zag mijn moeder huilend op de wc zitten. Mijn vader zei: ‘mama heeft niet 1 maar 2 baby’s in haar buik. Maar een van de baby’s is overleden. Ik moest toen heel erg huilen.”

Eng
“Toen mijn tweelingbroertjes Noud en Mees werden geboren, moest Noud meteen naar de couveuse. Hij was 10 weken te vroeg geboren. Mees leefde niet meer. Ik mocht hem aanraken, maar dat durfde ik niet. Mijn tante zei: ‘doe maar, anders krijg je later misschien spijt’. Met mijn tante dicht achter me, raakte ik mijn kleine lieve broertje Mees aan. Het was eng, maar ik ben nu erg blij dat ik het toch heb gedaan.” ‘Onze band is nooit voorbij’ is het eerste Nederlandse boek waarin jongeren vertellen over hun overleden broertje of zusje. Het is een initiatief van Stichting Nooit Voorbij, die ouders, broertjes en zusjes begeleidt bij het rouwproces. Onder begeleiding van therapeuten en ouders hebben de jongeren tijdens een speciaal voor hen georganiseerd schrijfweekend hun verhaal op papier gezet. Imke: “Het maakt me elke dag wel even verdrietig dat ik Mees moet missen. Vooral op feestdagen heb ik daar extra veel last van. Dan wil ik ook graag een knuffel van mijn kleine broertje krijgen. Maar dat kan niet. Gelukkig heb ik een beetje as van Mees. Het is een van de weinige tastbare herinneringen die ik van hem heb. Ook heb ik het touwtje gekregen waarmee we het wiegje van Mees in zijn graf hebben laten zakken. Voor mij is dat een heel dierbaar lintje.”

Emoties delen
“Het verlies van een broertje of zusje heeft een enorme impact op het leven van jongeren”, aldus rouwtherapeut Leoniek van der Maarel. “Niet alleen hebben ze te maken met hun eigen verdriet, ze zien ook de pijn van hun ouders. En om hen niet nog meer overstuur te maken, uiten ze vaak hun eigen verdriet niet. De jongeren die meeschreven aan dit boek hebben door het lotgenotencontact en het schrijfproces hun ervaringen en emoties kunnen delen.”