Afbeelding
Foto: Hans van Oijen
AAN DE KEUKENTAFEL

Remco Baartmans: ‘Soms uniek in de wereld’

Door: Hans van Oijen Algemeen

Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Remco Baartmans, eigenaar van Alumet.

Eerst maar even een introductie: wat doet Alumet? 

“Wij houden ons bezig met het anodiseren van aluminium bouwmaterialen, eigenlijk vooral voor de gevelbouw. Anodiseren is een elektrochemisch proces dat het metaaloppervlak omzet in een decoratieve, corrosie- en krasbestendige oxidelaag. Die laag wordt niet op het oppervlak aangebracht zoals een coating, maar is compleet geïntegreerd met het onderliggende aluminium. Dit houdt in, dat het niet kan afbladderen of dat er blazen ontstaan. Kleuren is de belangrijkste stap na het anodiseren. Wij anodiseren aluminium in kleur en glans. We gebruiken geen pigmenten maar metaalzouten om de kleuren te verkrijgen. Daardoor zijn alle kleuren erg UV-bestendig. Het eindproduct is zo weerbestendig, dat het zeker een jaar of 80 mee kan. Met de kleuren zijn wij soms uniek in de wereld: wij maken kleuren die je nergens anders kunt krijgen.”

Hoe is dat zo ontstaan?

“Pfoe, dat is echt een lang verhaal. Laat ik het er op houden dat dit een proces van de afgelopen 12 jaar is geweest, waarin we bij toeval zijn gerold. Iedereen werkte met twee standaardkleuren aanvankelijk. Na een beurs, waarbij we toevallig contact kregen met een architect, hebben wij een afwijkende kleur geleverd voor het Court de Justice in Luxemburg. Weet je, je kan prachtige businessplannen schrijven, maar het is mijn overtuiging dat de toekomst toch grotendeels afhangt van dit soort toevallige ontmoetingen. Daarna volgde een unieke opdracht voor een metrostation op de Champs Elysees in hartje Parijs. Zo hebben wij nu een pallet van 30 kleuren ontwikkelt, terwijl de concurrent tot maximaal 8 komt. Van één kleur hebben we zelfs een patent aangevraagd voor de manier waarop we dat maken. Kijk voor de grap maar eens op onze site: dan zie je aan welke prachtige projecten wij hebben mogen werken, van Hong Kong tot New York….en dat allemaal vanuit Etten-Leur …haha.”

Het bedrijf had altijd deze unieke producten? 

“Nee; ik ben de derde generatie. Mijn opa begon met twee compagnons met de fabricage van aluminium haarkammetjes. Dat was in 1967. Dat product werd op den duur uit de markt gedrukt door kunststof en zo zijn ze in het anodiseren van aluminium bouwmaterialen gerold. Ik heb het weer van mijn vader overgenomen. Die zat meer in de traditionele bouwwereld.”

Gespreid bedje dus?

“Niet bepaald. Ik heb in het begin echt veel tegenslag gehad. Na de overname brak ik 2008 de financiële crisis uit. Dat kon op geen slechter moment: ik had net veel geïnvesteerd om het bedrijf te laten groeien. Aanvankelijk hadden we van het instorten van de markt nog niet zo veel last, want we waren bezig met 150.000 buizen voor de A2 bij Eindhoven. Maar de omzet terugval was onvermijdelijk. Ik heb toen eerst gekeken of een personele reorganisatie mogelijk was, maar dat was op grond van de regelgeving toen gewoon geen haalbare kaart. Van het verdere verloop weet jij alles, wat jij was er bij betrokken als advocaat. Een faillissement was onvermijdelijk en je hebt me prima geholpen bij de doorstart. Eigenlijk ben je ook een beetje de grondlegger van het huidige bedrijf….haha.”

Dankje, maar dat is wel heel veel eer…vind je het lastig om over die tijd te praten?

“Ik vind het wel goed als ondernemers hier ook gewoon over kunnen lezen. Het was erg lastig, omdat je van personeel afscheid moet nemen, je bent bang dat je klanten verliest, je hebt spanning van het feit dat het een familiebedrijf is. Maar goed, toen we de beslissing hadden genomen, ben ik er vol voor gegaan en heb ik me nergens meer iets van aangetrokken. Redden wat er te redden was , dat was het devies. Je weet wellicht zelf nog dat curator Toine Jacobs toen zei: ‘in de krant van vandaag wordt morgen de vis verpakt’. Ik weet ook nog heel goed dat jij ook altijd mij verzekerde dat ik geen klanten zou verliezen: jullie kregen beiden gelijk. We zijn doorgestart met 15 man en hebben nu 75 mensen in dienst. De omzet is nog nooit zo goed geweest en 3 jaar geleden hebben we dit pand betrokken. We gaan al weer uitbreiden. Dus nee, ik vind het niet moeilijk om over te praten: het is een hoofdstuk dat - hoe vervelend ik het nog steeds vind voor mensen die er toen bij betrokken waren - toch goed is afgesloten.”

En het volgende hoofdstuk?

“Tja, wat zal ik zeggen? Kijk, eigenlijk zijn architecten onze belangrijkste klanten. Architecten willen werken met ‘echt materialen’. Dat noemen ze ‘truth to materials’, of te wel de waarheid van het materiaal. Je moet zien dat het metaal is. Dat is het geval bij het product dat wij maken. Het product dat wij maken is veel duurzamer dan coaten. Dat alles maakt het lange termijn bestendig: het is echt geen mode product. Maar goed, het bedrijf zal wel blijven innoveren: we hebben nu ook een totaal andere klantenportfolio dan kort na de doorstart. Ik denk er aan om zelf ook de materialen te gaan leveren. Vergeet niet, dat we nu alleen maar bewerken. Door die stap denk ik dat verdere groei mogelijk is. Diep in mijn hart zou ik wel een vergelijkbare fabriek in Amerika of Azië willen op zetten: dat maakt de leverlijnen voor projecten daar veel korter. Maar ik moet ook eerlijk zijn: we hebben net wel heel fiks geïnvesteerd. En zoal ik net al zei: de meeste belangrijke zaken komen toch ook met name door toevallige ontmoetingen tot stand…Zolang we bijvoorbeeld nog worden uitgenodigd om de beplating van de Apple-store naast de Burgj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld in Dubai, te leveren, hoor je mij niet klagen. Ook niet als we eerst maanden hebben geïnvesteerd om een unieke woestijn zandkleur op verzoek voor dat gebouw te maken en het uiteindelijk de bestaande goudkleur wordt..haha.”

Tot slot de bekende vraag: met wie zou jij wel eens aan de keukentafel willen zitten?

“Ik zou wel eens met de bekende Nederlandse architect Rem Koolhaas aan tafel willen zitten om te proberen te achterhalen hoe iemand die zulke mooie gebouwen ontwerpt denkt. Het hele creatieve proces van bouwen boeit mij enorm en vind ik eigenlijk het mooiste aspect van mijn werk.”[n] Door Hans van Ooijen 

Naam:
Remco Baartmans

Leeftijd:
52 jaar

Burgerlijke staat:
Gehuwd met Nicole Hooghiem,
vader van Juul (19), Lucas (17) Koen (15) en Daan (13)

Bedrijf:
Alumet

Functie:
Eigenaar

Passie:
‘Fotografie, ik heb recentelijk nog een speciaal foto-tripje naar IJsland gemaakt….prachtig’

Remco Baartmans

Afbeelding


Blijf op de hoogte van het lokale nieuws uit jouw regio met onze dagelijkse nieuwsbrief