Rubriek Goes Gezien: ‘Dáág Margo… eh, burgemeester!’

Onze vertrekkende burgemeester had me voor deze rubriek wel ‘s tips voor onderwerpen gegeven, geïnspireerd door haar alfabetwandeling door Goes. Toen het nieuws over haar vertrek naar Bergen op Zoom – jaja, van ganzen naar krabben– bekend werd, vroeg ik haar om nog één tip, de ultieme zogezegd. Dat werd de Jacob Klaaijsenstraat en de J.D. van Mellestraat in de Verzetsheldenbuurt in Oost.

De huizen uit 1948 in deze straten gaan eind dit jaar tegen de vlakte om plaats te maken voor nieuwe. André Smits, een kunstenaar die in de eerstgenoemde straat woont, heeft de ten slope opgeschreven woningen beschilderd met kreten die iets zeggen over de bewoner. Als deze dat wilde, uiteraard. Burgemeester Mulder zei: “We vonden het erg leuk om steeds door Goes-Oost te lopen en te zien dat er weerhuizen met identiteit van de bewoners bijgekomen waren.”

Het is op z’n minst opmerkelijk dat je je huis laat versieren als het brute einde ervan in zicht is. Smits refereerde in de PZC van 8 augustus 2022 aan een uitspraak van een collega over ‘het recht om vergeten te worden’. ‘Dat vond ik mooi’, zegt Smits daar, ‘veel mensen zijn uit op eeuwige roem. Dat heb ik niet. Ik heb het liever leuk in het hier en nu.’ Dat is helemaal vanuit het perspectief van de kunstenaar gefilosofeerd. Wat vindt het publiek, waaronder het wandelende burgemeestersstel? Die vinden het dus leuk om te zien. Ik ook. Het doet mij denken aan kinderen – en ook volwassenen! – die op oud behang mogen kliederen voordat het nieuwe behangetje eroverheen gaat. Heerlijk!

Toen ik mijn oudste kleindochter een paar maanden geleden vertelde dat onze burgemeester vertrekt, reageerde ze geschrokken: ‘Margo!?’ Ik wist niet dat kleindochter zo familiair was. Of zegt dit juist iets van de benaderbaarheid van de burgemeester? Desgevraagd wil mijn negenjarige kleindochter later overigens wel burgemeester worden. ‘Maar het nadeel is wel dat je als je winkelt dan herkend wordt’, vond ze. Toen poneerde opa: ‘Maar als je als burgemeester in je eigen stad herkend wordt als je wandelt of winkelt, dan ben je pas een goeie.’ Dat geloofde ze dan ook wel weer. ‘Misschien wil je eerst wel kinderburgemeester worden,’ zei ik. ‘Ja klopt, over een paar jaar’, klonk het vastberaden. U snapt het, haar campagne is hiermee officieus van start. Maar eerst even flink zwaaien: ‘Dáág Margo… eh, burgemeester!’

Tekst en foto: Arend van der Wel