Openbare werken aan het Wilhelminapark

BREDA - Een foto van Openbare Werken. Die een stroom herinneringen losmaakt. Het verhaal hierover.

DOOR RINIE MAAS

Voordat ik bij Openbare Werken aan het werk ging liep ik eerst hard 2x rond het Van Sonsbeeckpark. Ik had eerst kamer 112 pal naast directeur G. Elich. Wat jaren later verhuisde ik voor een directer overleg met de planbeoordelaars, Ruud Kavelaars, Henk de Grauw en Frank IJpelaar naar kamer 11. In de gang een toilet uit de tijd van het ziekenhuis (Diaconessen) nam ik, gewapend met toiletspullen, aan de wastafel een bad en stak over naar mijn kamer. Ik was 23. Het was de tijd om wethouder van Dun uitbreiding van het Beschermd Stadsgezicht voor te stellen; de krakers van Sunny Cottage alvast 'n stoel te geven; de meegebrachte hond elders te stallen; een collega te woord te staan en de telefoon aan te nemen. Op deze leeftijd dacht ik wat te betekenen te hebben en nu ik wat verder ben huldig ik het bevrijdende standpunt dat ik helemaal niets hoef te betekenen. "Lucht en leegte", zegt Prediker; "alles is leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven?" De liefde wel natuurlijk. Die heb ik. Ik ben kortom rijk.

1971
Op mijn sollicitatiegesprek voor welstand was ik drie uur te laat. Ik aarzelde om te gaan maar ging toch. Ik had bij de Commando's, betaald door welzijnszorg, studies afgerond, waaronder Filosofische Antropologie en journalistiek. Zou ik verder gaan bij de krant of vanwege mijn nieuwsgierige aard, gewoon eens een andere wereld betreden? Ik had van de groene baretten, mij gegund , omdat in het BN lovende kronieken van mijn hand over het korps verschenen, een oorkonde. Majoor Oostendorp zei dat dit 'handvest' deuren voor me opende. En dat bleek in 1971, na jaren aaneen Het Stadsblad te hebben volgepend, de deur van Openbare Werken te zijn.

Akte
De heren Van de Ven en Looten waren mijn examinatoren. "U hebt geen stedenbouw gestudeerd", zei de heer Van de Ven. "U bent in deze zogezegd autodidact, mag ik het zo formuleren?". Mocht van mij hoor. Er staat, zei de vriendelijke inquisiteur, wel iets tegenover: "U hebt enig talent om met mensen om te gaan; als ex-journalist kunt u formuleren. U hebt een bijzondere oorkonde", merkte ie op. Waarom? Hij richtte zijn goedige ogen op mij. "Wij hebben geïnformeerd: u kon goed met het burgerpersoneel om". Louiske Linders uit Roosendaal tikte met zijn rechterarm. Zijn linker was van hout. Merijn van Baal hield de Papstaat en de vrije vervoertjes bij. Ik gaf ze vrijaf voor een warmwaterbad onder werktijd. Beiden hadden reumatiek. Dat werd beloond. Ze steunden van harte de akte van het Korps.
Het gesprek liep vanaf toen meer dan gesmeerd, dankzij…die oorkonde. Er was opluchting dat ik serieus was maar ontspannen antwoordde ondanks dat 140 kandidaten van de HTS voor mij al hadden geprobeerd om op de positie te geraken als secretaris van de welstandscommissie Breda.

Aangenomen!
Schriftelijk studeren wees destijds op zelfinitiatief. Dat ik me niet opschroefde en vertelde dat ik bij het LOI en de paters van Culemborg cursussen volgden die in deze jaren '70 hoge ogen gooiden en waarmee inschrijvers zelfs doctoreerde, voor hen die titsend van de dynamiek in de schoolbanken zaten, stemden de heren tevreden. Ik gaf antwoord waarom ik van de krant naar de gemeente wilde? "Het Dagblad is een voorbijtrekkend circus met ieder jaar ongeveer dezefde items – vind ik nog - waarop ik ben uitgekeken. Breda is mij dierbaar. Ik wil er vanaf nu geen kritiek meer op leveren. Ik wil aan die stad werken; deze vorm geven als 'lidmaat' van de club die over haar waakt". Haico Zuurke mijn chef zat er tevreden bij. Hij stipte aan dat ik vier jaar in Staatsdienst had gefunctioneerd met een oorkonde. Weer dat ding! "Dat zeg mij alles", zei hij. Ik werd aan genomen! Wordt vervolgd.