'Alle betrokkenen werken ongelooflijk hard om er een succes van te maken'

VLISSINGEN – Zijn zoontje werd gediagnosticeerd met diabetes type één, maar een gebruiksaanwijzing vond Barry Rademaker nergens. Dan richt je zelf een stichting op. Dat hem dat tien jaar later, op bijzonder jonge leeftijd, een koninklijke onderscheiding zou opleveren kon hij toen niet vermoeden."Het is een lintje voor de stichting en alle vrijwilligers. Zonder hen zat ik hier nu niet."

De 43-jarige Vlissinger zegt dat vaak. "De aandacht moet op de stichting liggen, niet op mij. We doen het voor de kinderen, maar het is speciaal dat we gezien worden. Dat is een stukje erkenning." Dat hij het lintje in het jaar van het 10-jarig bestaan van Stichting Kinderdiabetes ontvangt maakt het extra bijzonder. "Alle betrokkenen werken zo ongelooflijk hard om er een succes van te maken. Dat gaan we op een later moment vieren. Je doet het samen, daar zijn we trots op."

Gezin

Barry Rademaker is opgegroeid in Heinkenszand. Zeventien jaar geleden belandde hij in Vlissingen. Toen zijn zoontje Mik op tweejarige leeftijd te maken kreeg met diabetes, werd het leven van het gezin behoorlijk op zijn kop gezet."De medische begeleiding in het ziekenhuis was goed, maar wat doe je thuis?" Op die vraag vond hij geen antwoord. Samen met Eric Sulkers, Ed Vader en Adri Salomé riep hij daarom een stichting in het leven. "We zaten de kwartfinale van het WK te kijken: Nederland-Brazilië. Ik ben een voetbalfreak, maar we vonden het toen belangrijker om de stichting op te richten."

Verzekeringswereld 

Rademaker werkt voor Insulet Corporation. "Ik werkte, voordat mijn zoon de diagnose kreeg, in de verzekeringswereld. Toen heb ik de veilige wereld verruild voor de medische, zodat ik dichtbij de vernieuwing en innovatie sta. Zo heb ik een klein beetje invloed op hoe ik mijn zoon kan helpen." Hij ziet de voordelen. "Door dagelijks met de ziekte bezig te zijn, kan ik beter de vertaalslag maken tussen wat patiënten nodig hebben en het proces daar naartoe."

Normaal

De missie van de stichting is duidelijk. "Je bent niet alleen. Het is heel belangrijk om met elkaar te kunnen praten over bijvoorbeeld feestjes of vakanties. Normale dingen, maar je moet overal over nadenken. Voor kinderen is het ontzettend fijn om te zien dat ze niet alleen zijn." De stichting maakt educatieve films, organiseert kampen, maar heeft ook het zogenaamde Buddygenootschap in het leven geroepen. "Als iemand de diagnose krijgt, wordt vanuit ons een buddy aangewezen, zodat iemand een luisterend oor kan bieden. Praten over eigen ervaringen, dat helpt enorm."

Spuiten

Diabetes is veel meer dan prikken en spuiten. "Dat is eigenlijk maar één procent. Het is continu zoeken naar de juiste balans. We leven zonder beperkingen, maar daar moet je een hoop voor doen."

Toen de stichting in 2010 werd opgericht, wilde Barry ‘gewoon een keer wat leuks organiseren’. Inmiddels heeft de stichting meer dan honderd vrijwilligers, is Pascal Jakobsen en is deze uitgegroeid tot een landelijk instituut. Hij steekt er zo'n 25 uur per week in. "We zijn in tien jaar van helemaal niks naar dit gegroeid. Dat lukt alleen als je het samen doet."

Hij heeft één grote wens. "Dat artsen diabetes uit de wereld kunnen helpen. Dan zit ik zelf zonder baan, maar dat is dan niet erg."

Meer op www.stichtingkinderdiabetes.nl.