De stille kracht van De Willaert: 'Je bent vrijwilligster vanuit je hart'

ZUNDERT - Tijdens de lintjesregen in april werd Marian van den Bosch-Feskens (71) uit Zundert een Koninklijke onderscheiding toegekend. Vanwege het coronavirus ontving ze het kleinood afgelopen vrijdag. “De poespas er omheen had niet gehoeven, maar achteraf is het wel leuk”, vindt ze. “Het is toch een blijk van waardering.”

Twintig jaar lang bestierde ze als zelfstandige een groente- en fruithandel in Breda, voordat ze wegens gezondheidsredenen werd gedwongen hiermee te stoppen. In Zundert, waar ze sinds 1982 woont, werkte ze vervolgens nog even als invalkracht bij groenteboer Nouws, totdat opnieuw gezondheidsproblemen roet in het eten gooiden. Ander werk kon ze vervolgens niet meer vinden. “Dankzij goede medicijnen kon ik weer functioneren, maar met reuma word je niet snel aangenomen”, concludeert ze.

Confronterend

Marian van den Bosch-Feskens nam daarom haar toevlucht tot vrijwilligerswerk. Vier jaar zat ze in het bestuur van de Reumavereniging Breda. Daar zette ze echter een punt achter. “Ik vond het te confronterend”, zegt ze. “Daarnaast woonde ik in Zundert en wilde ik daarom hier iets zoeken.” Het resulteerde erin dat ze zich zestien jaar geleden bij woonzorgcentrum De Willaert meldde. “Samen met een andere sollicitant stond ik in de lift en samen zijn we als vrijwilliger begonnen. Ik ben eerst gaan assisteren bij de activiteitenbegeleiding. Zo hebben we een aantal jaren met de bewoners gesjoeld.”

Achtergrond

“Toen ik hoorde dat er werd gestart met het geven van computerles, heb ik dat erbij gepakt”, vervolgt ze. “Samen met twee geweldige collega’s die hierbij het voortouw namen, want zelf blijf ik het liefste op de achtergrond. Het was hartstikke leuk om die oudere mensen wegwijs te maken op de computer. Toen de computers waren verouderd en er geen nieuwe werden aangeschaft, zijn we - mede op initiatief van een bewoner - overgestapt op jeu de boules. Zo ontstond er een onderlinge competitie die nu nog steeds bestaat.”

Dankbaar

“In De Willaert ben ik ook gastvrouw in grand-café ’t Warm Hart, op weer een andere dag. Ik zit er elke week dus wel een paar uurtjes. Maar ik ben dankbaar dat ik dit vrijwilligerswerk kán en mág doen. Je bent vrijwilligster vanuit je hart. Daarnaast heb ik grandioze collega’s. Ik ben een mensenmens en hou van de wisselwerking. Je geeft veel liefde en warmte, maar ontvangt het ook terug. Je bouwt een band op met mensen.” Het maakt dat de coronaperikelen er flink in hakken. “Vanwege het coronavirus liggen de activiteiten al vier maanden stil”, vertelt Marian van den Bosch-Feskens. “We mogen als vrijwilligers De Willaert ook nog niet in. Het enige wat ik samen met mijn echtgenoot Martin kon doen was langslopen, kijken wie er op het balkon staat en even een praatje maken. Maar niemand moppert. Ik heb wat dat betreft veel bewondering voor bewoners en personeel van De Willaert.“ Zonder haar man zou al het vrijwilligerswerk dat ze verricht - ze zet zich ook nog actief in voor de Vereniging van Eigenaren van Sint Anna-2 - niet mogelijk zijn, zo maakt ze duidelijk. “Als het thuisfront er niet achter staat, lukt het niet.”