Bianca Hubens: ‘Soms voelt het alsof ik in een extreem slechte film zit’

Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Bianca Hubens.

In principe heb je twee bedrijven op je naam staan: Verhuizen Onze Zorg en Vintage Brabant. Hoe werkt dat naast elkaar?
“Eigenlijk is het één bedrijf, en alle facetten vallen daaronder. Het zijn allemaal tandwieltjes die in elkaar zitten en als die allemaal draaien, dan hebben we een verdienmodel. Het is heel breed georiënteerd. Guido en ik hebben een totaalconcept opgezet. Alles wat bij een verhuizing komt kijken, daar ontzorgen wij de klant in. En wat wij als extra aanbieden, is het overnemen van de inboedel. In de loop der jaren hebben we daar heel wat afzet in gecreëerd en daar is de vintage winkel uit ontstaan. Alles wat niet-vintage is, gaat naar Oost-Europa. Dat alles met de bedoeling om de afvalberg te reduceren. Daarin begeleiden we ook onze klanten. Al verkopen ze het op Marktplaats, dan zijn wij al blij. Als ze het maar niet weggooien, dat hebben we namelijk altijd zonde gevonden.”

Dat klinkt alsof je het reduceren van de afvalberg erg belangrijk vindt.
“Ja, maar dat is ook heel belangrijk. We hebben met fossiele brandstoffen te maken en die raken gewoon langzaam op. Mensen denken vaak dat zij met een verhuizing ook een nieuwe inboedel nodig hebben, maar juist door creatief om te gaan met wat je hebt creëer je een thuis. Dan moet je eigenlijk eerst iets bedenken op je oude meubels en dan pas zou je voor nieuw moeten gaan. Maar ook bij je nieuwe inboedel kan je natuurlijk duurzamere keuzes maken. Daarin proberen we mensen te inspireren met Vintage Brabant. Het inspireren gaat verder dan alleen de verkoop van inboedel, ook leren we mensen d.m.v. workshops om hun eigen meubels weer op te knappen of een nieuw jasje te geven. Ook is er een plek gemaakt waar er vanuit een dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking zelfgemaakte producten worden verkocht. Ze komen regelmatig kijken naar hun verkoopkast en zijn apentrots. Ook bieden wij ruimte aan andere kleinere ondernemers, wij verzorgen de faciliteiten en zij verkopen hun eigen duurzame assortiment. Dit inspireert en vult elkaar prachtig aan. Het bedrijf is ook een sociale en creatieve hotspot. Daarnaast vinden we het ook belangrijk om sociaal maatschappelijk te ondernemen.”

Je komt zelf uit Dordrecht, hoe ben je in het pittoreske Oudenbosch terechtgekomen?
“Eigenlijk is dat puur logistiek. Je zit hier logistiek heel fijn voor het verhuisbedrijf. Je kan hier heel snel alle snelwegen op en alle kanten op, het ligt lekker centraal. We hebben natuurlijk best wat oppervlakte nodig, dat heb je daar ook niet zo gauw. Tja, als je hier een gezin hebt, met een opgroeiend kind, dan voel je je hier wel thuis.”

Je bent Verhuizen Onze Zorg samen met Guido begonnen en je hebt recentelijk afscheid van hem moeten nemen. Hoe zijn het bedrijf en het team doorgegaan na het noodlottige ongeval afgelopen april?
“Het team heeft vanaf dag twee geprobeerd alles door te laten draaien, en dat hebben ze gedaan met man en macht en veel inzet. Het bedrijf bleef doordraaien en daar ben ik ze heel dankbaar voor. Het vintage team en het verhuisteam hebben zich daar met elkaar voor hart gemaakt en daar is Guido vast heel erg trots op. Ik ben met alle opdrachtgevers rond de tafel gegaan om te laten zien dat we doorgaan. Ik kan dat wel willen maar daar moet natuurlijk ook draagkracht voor zijn. Guido en ik hebben het bedrijf echt samen opgezet. Het is niet zo dat hij het verhuisbedrijf deed en ik de vintage, we deden echt alles samen. Dus ik weet van de hoed en de rand maar mensen moeten daar wel in geloven. Dat is gelukkig wel het geval. Daarom kon ik ook gaan kijken naar onze nieuwe locatie.”

Ja, jullie moeten aan het eind van het jaar weg, begreep ik.
“Dat klopt, 17 Maart hadden we daar nog een rechtszaak over. De gemeente gaat op onze locatie appartementen bouwen. We mogen er tot het eind van het jaar zitten maar dan moeten we er echt weg. Guido en ik hadden een ander pand op het oog, daar zouden we op de 18de van april het koopcontract ondertekenen. Maar ik heb Guido de dag ervoor moeten begraven… Om de financiering opnieuw aan te vragen zou te veel tijd kosten. Dus ik had eigenlijk bedwongen om het te huren, ook om te kijken of ik het wel aankon. Ik heb namelijk niet alleen Guido verloren maar drie weken daarna ook mijn moeder. Daarom moet ik ook reëel zijn. In de huurovereenkomst stonden te veel clausules dus daar heb ik de stekker uitgetrokken. Het concept heeft een groot potentieel met veel ruimte voor verbreding. Dus ik ben ook weer op zoek naar een nieuwe locatie, om ons unieke concept in voort te zetten.”

Het is dus wel klap op klap geweest de laatste tijd.
“Het is bizar. Soms zeg ik dat het voelt alsof ik in een extreem slechte film zit, want dit kan toch niet? Maar een slechte film zou je uitzetten. Het is te bizar voor woorden wat ons is overkomen, maar het is voor ons wel de absolute waarheid. Ik heb ook gewoon personeel op de loonlijst dus je kan ook niet zomaar zeggen ‘ik stop ermee’. Het is bizar onder wat voor omstandigheden een mens moet doorploeteren.”

Dat klinkt alsof je het niet zomaar gaat opgeven.
“Zo zijn wij ook nooit geweest, daarvoor hebben we al genoeg meegemaakt en we zijn altijd doorgegaan. En dat wil ik ook heel graag voor Guido doen, en voor Maas. Uiteindelijk hebben we het opgezet voor haar. Dit kan ik namelijk combineren voor haar. Daar is het allemaal voor bedoeld geweest. We hebben het samen opgezet met niks, enkel idealisme, passie en bevlogenheid. Op het moment dat alles stond en draaide heeft Guido het ongeluk gehad. Dat vind ik vooral voor hem heel verschrikkelijk, dat heeft hij niet verdiend. Hij heeft alles gedaan om het bedrijf te laten draaien voor ons, zijn meisjes. Ik hoop nog steeds dat ik zijn gedachtengoed kan voortzetten, dat we hem op die manier nog een beetje om ons heen hebben.”

Tot slot, met wie zou je aan de keukentafel willen zitten?
“Het voltallige college van b&w of verantwoordelijk portefeuillehouder van een gemeente die open staat voor een sociaal maatschappelijk en duurzaam bedrijf als de onze. Het kan toch niet zo zijn dat initiatieven zoals die van ons ten onder gaan aan de wirwar van bestemmingsplan wijzigingen. Wie komt er met een gouden tip waar wij onze detailhandel, opslag en transport mogen voeren.”

Naam: Bianca Hubens
Leeftijd: 42 jaar
Gezin: Dochter Maas (8 jaar)
Bedrijven: Verhuizen Onze Zorg en Vintage Brabant
Hobby’s: ‘Met een kind en een bedrijf blijft er weinig tijd over voor hobby’s. Wel geniet ik er van om op het water te varen met de oude sleepboot van mijn opa.’