Burgemeester Han van Midden hamert op zachtmoedigheid

ROOSENDAAL - Op drie verschillende plekken waren herdenkingsbijeenkomsten in het kader van Dodenherdenking in Roosendaal. In Roosendaal, Moerstraten en Nispen werden bijeenkomsten georganiseerd.

In Roosendaal was er vanaf 19.30 uur muziek van een ensemble van Muziekvereniging Roosendaal om het publiek te ontvangen. De herdenking zelf begon om 19.45 uur met een toespraak van burgemeester Han van Midden en van Kolonel Huub Smeets van het Korps Commandotroepen. De 2 minuten stilte werden ingeleid door het Taptoesignaal gespeeld door Jim Wildhagen.

Zachtmoedigheid kwam in de toespraak van burgmeester Han van Midden meerdere keren naar voren.

Toespraak burgemeester Han van Midden

Iedereen doet mee


Recent zag ik een reeks aan zeer indringende beelden die gemaakt zijn rondom de tijd dat de voormalig Sovjetunie uiteenviel.

Het begon met de val van de muur die bijna 40 jaar Oost van West Berlijn gescheiden had. En dat ging door in de afbrokkeling van de Sovjetunie toen staat na staat, en uiteindelijk zelfs Rusland zijn onafhankelijkheid uitriep.

Voor diegenen die het live meegemaakt hebben, ik heb het hier over het roerige jaar 89 en verder. Ikzelf was 12 jaar jong. Wat ik nog weet van die periode is dat mijn nieuwsgierige en hongerige brein naar volwassen informatie mij het gevoel gaf dat het goed leek te komen met de wereld. President Bush senior durfde zelfs in zijn State of the Union na de val van de Sovjetunie te stellen dat Amerika de koude oorlog had gewonnen. Ik als nieuwsgierig mannetje van 12, dat zijn hele bewuste leven over de Koude oorlog had gehoord, maar alleen koude cola had geproefd, verkeerde in een vorm van extase. Het land van Nike en Cola had de koude oorlog gewonnen van het grote kwaad aan onze oosterzijde. Ik kon gerust verder opgroeien en een onbezorgd leven gaan leiden. Woorden waar mijn jonge brein onbewust mee was geladen: kernoorlog, communisme, wapenwedloop, parkeerde ik op een plank naast de langspeelplaat, oftewel bij dingen van vroeger. De wereld was immers gered. Een gebeurtenis zoals de Tweede Wereldoorlog zou niet meer voorkomen.


Naarmate ik ouder werd en me meer ging verdiepen in de loop van de geschiedenis en haar wereldleiders, kwam ik tot een ander inzicht. Onze wereld die een balans kent tussen oost en westers gedachtegoed heeft, mede dankzij de ingrepen van enkele geniale individuen, altijd de balans weten te houden in het voordeel van de mensheid. Dat evenwicht is niet alleen onschatbaar in waarde, maar moeten we koesteren zolang we over middelen beschikken die ons als mensheid binnen een oogwenk terug kunnen werpen naar het stenen tijdperk. Daarom is het ook goed dat we de waarde en het belang van een goed defensieapparaat blijven inzien en daarin investeren. Niet om klaar te zijn om oorlog te voeren, maar juist om deze te voorkomen. Want als er iets is wat onze recente geschiedenis ons leert, is dat het wel. Ik hoop dat u zichzelf de vrijheid gunt om daar eens wat langer over door te denken. Het vervult mij dan ook met trots hier vanavond met ons Korps Commandotroepen te mogen spreken. Het korps dat al sinds 1949 verbonden is aan onze gemeente en aan onze gemeente verbonden blijft.

Maar ik deed nog een veel interessanter inzicht op. Laten we weer teruggaan naar de beelden rondom de afbrokkeling van de Sovjetunie die ik net aanhaalde. Beelden van de afgeladen pleinen met mensen die, bijna altijd vreedzaam, streden voor hun vrijheid. Na 40 jaar overheerst te zijn geweest door de angst voor veiligheidsdiensten was er voor de mensen een overslagpunt gepasseerd, zoals de Engelsen het woord turningpoint zo mooi gebruiken, waardoor mensen zich niet meer lieten afschrikken. De honger naar vrijheid was groter dan de angst. Zelfs toen tanks de straten binnenreden, stonden mensen met duizenden gearmd te zingen en met hun nationale vlaggen te wapperen. Iedereen deed mee, in zachtmoedigheid. En dat brengt mij naar het heden, hier op de Parklaan, bij ons monument van de vrouw uit zacht kalksteen. De vrouw waar ik al eerder over sprak op ditzelfde moment op deze zelfde plaats een aantal jaren terug. De vrouw die symbool staat voor de zachtmoedigheid van onze omgeving, onze stad en dorpen. Want zachtmoedigheid is een mooie en ironisch genoeg een ijzersterke eigenschap. Een eigenschap die kwaad en haat in zijn hemd laat staan. Een eigenschap die niet past bij ego’s en politiek, maar bij het collectief en het algemeen belang. Laten wij het ultieme signaal brengen vanavond, uit respect voor hen die het leven lieten voor onze vrijheid in de Tweede Wereldoorlog en daarna. Laten wij, naast hen te herdenken door twee minuten stil te zijn, met zijn allen, schouder aan schouder, een boodschap van vrede en saamhorigheid brengen. Vanuit zachtmoedigheid als echte kracht. Laten wij nog eens kijken naar het voorbeeld van de Sovjetunie: collectieve zachtmoedigheid brak het ijzeren gordijn, geen leger of vuist die daarbij te pas kwamen.

Tegenover collectieve zachtmoedigheid staat polarisatie. Het fenomeen dat inmiddels dagelijks onze politieke en bestuurlijke kamers vult van lokaal tot internationaal niveau. Leiders die oproepen vooral met hardheid te kijken naar elkaars verschillen in plaats van in zachtmoedigheid naar onze overeenkomsten. Soms wordt het kijken zelfs vervangen door handelen. Dat maakt ons zwak en levert ons over aan primaire gevoelens zoals angst, wanhoop, antisemitisme en haat naar anderen. En waarom? Alleen maar in het belang van ego’s.

Laten wij het verschil gaan maken door zachtmoedigheid te laten regeren. Door onze overeenkomsten aan te grijpen als houvast, en belangrijker nog, door ons te verenigen in onze verschillen. Laten we allemaal meedoen. Jong, oud, wit, zwart, hetero, transgender, commando, interieurverzorgster, politicus, vrijwilliger. Laat ons een vuist maken tegen polarisatie en haat in de wereld door schouder aan schouder, zij aan zij, de straten op te gaan. Want onze geschiedenis leert, met de Tweede wereldoorlog voorop, dat het volgen van die gevoelens alleen maar leidt tot verwoesting, spijt en diep berouw.

Laten wij stilte aannemen voor twee minuten, denkend aan hen, maar diep van binnen keihard schreeuwen.

Uit respect voor hen die het hoogste offer brachten voor onze vrijheid.

Dank u wel.