Column Hanneke Marcelis: 'Funda'

Het is een rare bezigheid. Ik geef het meteen toe. Maar in de loze minuten achter mijn computer doe ik weinig liever. Dan open ik mijn webbrowser en typ ik de naam van mijn favoriete website. Niet YouTube. Niet Facebook. Nee. Funda.

Lange tijd dacht ik dat ik één van de weinigen was die het deed. Huizen kijken op de grootste woningsite van Nederland, zonder zelf op zoek te zijn naar een onderkomen. Maar de laatste tijd kom ik erachter dat het virus zich verspreidt. Blijkbaar vergaapt heel Nederland zich stiekem aan onbetaalbare huizen op perfect onderhouden landgoeden. De vanafprijs op twee miljoen euro. De maximaalprijs op oneindig. En genieten maar.

Samen met de rest van ons land scroll ik langs de foto's van gouden kroonluchters en bourgondische wijnkelders. Hypermoderne huizen met een lift. Of kleine kastelen met een paardenstal. Maar nu, na al die verspilde uren, heb ik eindelijk een legitieme reden om mijn tijd door te brengen op die verslavende website: ik zoek een huis.

Het klinkt als het ideale scenario. Ik mag zoveel tijd doorbrengen op Funda als ik wil. En in plaats van dat dit allemaal weggegooide uren zijn, is het een verstandige investering in mijn toekomst. Er is alleen één klein verschil. Mijn maximaalprijs staat niet op oneindig. Ineens moet ik kritisch kijken. Is die woonkamer niet te krap? Valt die keuken niet uit elkaar? Uit welk jaar komt de cv-ketel? Is dat een houten vloer of laminaat? En wat is de ligging van de achtertuin eigenlijk? Ik kan je vertellen, dan gaat de lol er snel af. Vermoeid ging ik maandenlang zo'n zeventien keer per dag naar mijn webbrowser om www.funda.nl in te typen. En terwijl mijn blik dan langs de appartementen en rijtjeshuizen gleed, voelde ik de moed langzaam in mijn schoenen zakken.

Dat was een paar weken geleden. Inmiddels is van de Funda-moeheid niets meer over. Want over een paar weken zit ik bij de notaris. Over een paar weken is één van die honderden huizen waar ik langs ben gescrolld van mij. En ook al heeft het geen gouden kroonluchter. Moet je gewoon zelf de trap op lopen. En is er in geen velden of wegen een paardenstal te bekennen. Toch is het voor mij het allermooiste huis wat ooit op Funda heeft gestaan.