Netty Dijkstra wil met haar verhaal anderen helpen

KAPELLE - In het boek ‘Hete thee en drie klontjes suiker’ schrijft de uit Kapelle afkomstige Netty Dijkstra over haar leven met twee opgroeiende zoons met autisme. Ze doet dat openhartig, met verhalen en gedichten. Het boek geeft een indruk van de impact die continue zorg heeft op het gezinsleven.

“De titel is symbolisch”, vertelt de schrijfster die opgroeide in Kapelle en nu in Rotterdam woont. “De hete thee staat voor de depressie die ik kreeg als gevolg van een jarenlange overbelasting als mantelzorger. De drie klontjes suiker staan voor onze drie kinderen."

Noodgedwongen
Bij hun oudste zoon Jozef hadden Netty en haar man al vrij snel door dat er iets niet klopte, vertelt de schrijfster. "Toen hij drie was bevestigde een psycholoog ons vermoeden met een diagnose voor autisme en ADHD. Zijn ontwikkeling stagneerde en voor de veiligheid van zijn twee jaar jongere broer Boaz was het beter dat Jozef een tijdje niet thuis was. Noodgedwongen moesten we hem laten opnemen in een kliniek. Jozef was toen vijf, dat was een heftige tijd.”

Avondeten
Bij Boaz duurde het langer voordat Netty en haar man in de gaten kregen dat ook hij een vorm van autisme had. “Dat uitte zich pas op school; hij kon zich slecht concentreren en had veel last van drukte in zijn hoofd. Soms werd hij boos en liep hij zomaar de klas uit. Zijn autisme bleek wel een mildere vorm dan bij zijn broer.”
De zorg voor de twee zonen is intensief. “Je kunt nooit pauze nemen, moet 24 uur per dag beschikbaar zijn. Niets is vanzelfsprekend in ons gezin. Dat wij nu bijvoorbeeld ’s avonds samen aan tafel eten, is voor ons heel bijzonder. Het klinkt gewoon, maar wij hebben er jaren over gedaan om dat voor elkaar te krijgen. Alles moet verlopen volgens een vaste tijd, vaste volgorde. Je zit eigenlijk vast in een schema.”

Onderdoor
Netty en haar man hebben lang samen voor hun kinderen gezorgd en daar gingen ze uiteindelijk aan onderdoor. “Sinds een jaar of twee zijn er mensen in onze omgeving die op de hoogte zijn van onze situatie. Ze passen op, maar tonen ook hun betrokkenheid met een eenvoudig whatsapp-berichtje. Zo’n netwerk heb je nodig om het vol te houden.”

Delen
Netty had nooit gedacht dat ze een boek zou schrijven. “Vanwege mijn depressie werd ik opgenomen, ineens was er dus veel tijd. Tijdens wandelingen merkte ik dat mijn eerst zo chaotische gedachten langzaamaan duidelijkere vormen aannamen. Er borrelden woorden en soms hele zinnetjes op en die vormden de basis voor de gedichten in mijn boek.”
Later stimuleerde een begeleider Netty om ook haar verhalen op te schrijven. Toen mensen in haar omgeving zeiden dat ze daarmee iets moest doen, had ze daar wel even bedenktijd voor nodig. “Zolang je het niet publiceert, is het verhaal van jou. Wil je dat verhaal wel delen? Om ouders in gelijksoortige situaties te bemoedigen en omdat ik de samenleving wil laten zien dat niet alles altijd zo perfect is als het misschien lijkt, heb ik dat toch gedaan.”

Helpen
Inmiddels heeft Netty al veel boekpresentaties en interviews gegeven. “Je merkt dat er behoefte aan is. Er zijn nog veel wanhopige ouders die hun verhaal niet kwijt kunnen. Als ik hen met mijn boek een beetje kan helpen, dan ben ik tevreden.”

BIJDRAGE JAN-KEES DE MEESTER