Aan de keukentafel met Charl Goossens: ‘Ik wil mezelf verwonderen, maar ook anderen’

ROOSENDAAL - Charl Goossens is samen met zijn broer Jack eigenaar van Handelskwekerij Gova in Nispen. In 1996 hebben zij het bedrijf overgenomen van hun ouders, die het op hun beurt weer overnamen van de generatie voor hen. De handelskwekerij bestaat dan ook al sinds 1929, een echt familiebedrijf dus.

Charl, was het meteen duidelijk dat je in het bedrijf zou gaan werken?

Ik was achttien jaar toen ik in het bedrijf ging werken en ja, dat heb ik van kinds af aan al gezegd. Toch hebben mijn ouders me daar wel vrij in gelaten hoor, het was uiteindelijk wel echt mijn eigen keuze. Mijn broer Jack heeft wel doorgeleerd en achteraf gezien had ik dat misschien beter ook kunnen doen. Mijn punten op de havo waren prima. Maar ik besloot juist thuis alles te leren. Ik heb het geluk dat ik autodidactisch ben ingesteld, dus ik leer mezelf snel dingen aan.

Waarom wilde je in het bedrijf werken?

Mensen denken vaak dat het heel eenzijdig is. Je plant een stekje in de grond en je laat het groeien tot een plant, maar er komt veel meer bij kijken. Het is een stukje mechanisering, maar ook HR en je hebt de financiële kant. Daarnaast deden we toen ook de inkoop van zaden uit bijvoorbeeld Australië, dus dan maak je weer een reis naar Australië om daar te kijken. Al die facetten zitten in dit ‘kleine’ bedrijfje in Nispen. Dat vind ik prachtig. Als je zoiets zelf wil opbouwen, dan duurt dat enorm lang en wij hadden de kans om het over te nemen van onze ouders en onze eigen draai eraan te geven.

In hoeverre heb je een eigen stempel op het bedrijf gedrukt?

We hebben de organisatiestructuur wel helemaal aangepast. Mijn ouders deden bijna alles zelf en wij werken bijvoorbeeld met managers, we hebben teeltspecialisten en een eigen onderhoudsdienst. Daarnaast zijn we vrijwel helemaal gestopt met de inzet van arbeidsmigranten. Wij hebben geprobeerd om juist met mensen te gaan werken met een afstand tot de arbeidsmarkt. Kostentechnisch maakt dat geen verschil, maar al onze medewerkers hebben nu wel veel meer binding met het bedrijf.

Je bent ook bezig met duurzaamheid. Waarom?
We zijn al jaren gecertificeerd als milieuvriendelijk, sociaal en transparant bedrijf. Maar, je merkt in de huidige markt dat er een tekort ontstaat in materialen. Bij veel kwekers worden echter belangrijke reststromen nog weggegooid. Daarom hebben we vijf jaar geleden Varta opgericht. Een klein onderzoekslaboratorium waarmee we onderzoeken wat je met bepaalde reststromen kan doen. 

Is dat ingegeven vanuit financieel oogpunt of is het omdat je echt de wereld wil verbeteren?

We doen dit inderdaad met de drive om de wereld beter te maken. Als je dit niet vanuit je hart doet, dan gaat het niet lukken. Natuurlijk moeten de euro’s wel binnenkomen, daar moet je ook eerlijk over zijn. Maar dat is niet het doel. We zijn heel klein begonnen met een start-up en inmiddels werken er 5 mensen en zijn we dus een grow-up. Daarnaast hebben we ook ons bedrijf ‘Dubbeldoel Flora’ om eventuele producten die ontstaan tijdens het onderzoek in de markt te zetten.

Je hebt nog genoeg te doen dus?

Ja. Er zijn ondernemers die zeggen: ‘Charl, je bent de 50 gepasseerd, moet je het niet rustiger aan gaan doen en wat meer gaan golven?’. Dat snap ik dus niet, want ik vind ondernemen gewoon heel erg leuk. Je richt een heel nieuw bedrijf op, moet op zoek naar een locatie, je gaat nieuwe mensen aannemen. Dat zijn allemaal leuke dingen. Bij Varta werk ik nu samen met een team van allemaal jonge onderzoekers. Daar leer ik enorm veel van en dat daagt mij geestelijk uit. Dat houdt me scherp op mijn leeftijd. Als ik bij mensen kom, heb ik een verhaal te vertellen. Als ik nu op m’n lauweren zou gaan rusten, dan heb ik niets nieuws te vertellen. Ik wil mezelf verwonderen, maar ook anderen.

Ben je een goede ondernemer?

Ik ben een goede ondernemer op mijn manier. Ik doe het best aardig, zowel financieel als sociaal gezien. Maar, ik ben wie ik ben, ik sta tussen de mensen. Laatst moest ik een sollicitant bellen, omdat onze HR-manager er even niet was. Dat gesprek ging gewoon goed en ze kwam op gesprek. Toen zei ze: ‘Ik had pas na ons telefoontje door dat ik de CEO aan de lijn had gehad.” Daar schrok ik even van, want ik zie mezelf niet als CEO. Als ik nu terugkijk op de keuzes die ik heb gemaakt, dan heb ik ook nergens spijt van. Misschien dat Varta over drie jaar is mislukt, maar maakt me dat een slechte ondernemer? Misschien was de markt er gewoon nog niet klaar voor. Mijn moeder zegt altijd: ‘Een vliegende kraai vangt altijd wel iets’. Dat vind ik een mooie uitspraak. Je moet gewoon blijven vliegen, dan komt het vanzelf.

Waar zit voor jou de uitdaging in de komende jaren?

Ik heb lang last gehad van FOMO, fear of missing out. Ik wilde als ondernemer alles doen en ik was bang dat ik niet genoeg deed. De laatste tijd probeer ik dat om te zetten naar JOMO, joy of missing out. Het bedrijf hoeft niet groter te worden. Laatst zat ik bij een gesprek met een van onze medewerkers en die zei: ‘Na mijn thuis is dit de tweede plek waar ik me rustig voel’. Daar word ik gelukkig van. Van kwantiteit wil ik naar kwaliteit. Dat is ook de reden dat ik het rustiger aan ga doen met de politiek. Ik heb acht jaar in de raad gezeten, maar ik ga mijn focus verleggen. Over vijf jaar wil ik een ondernemer zijn die meer tijd voor zijn vrouw heeft.

Is dat nu te weinig?

Dat kan altijd meer. De bedrijven moeten wel blijven groeien, maar wel op zo’n manier dat ik meer tijd heb voor mijn vrouw.

Laatste vraag: Met wie zou jij aan de keukentafel willen zitten?

Karel de Stoute. Die leeft natuurlijk allang niet meer. Hij leefde rond 1450. Maar, Karel is in het Frans natuurlijk Charles. De naam zorgt dus wel voor een soort verbinding. Karel was de hertog van Bourgondië en hij had als wapenspreuk: Je lay empris. Vrij vertaald betekent dat: ‘Ik heb het ondernomen’. Dat spreekt me wel aan. In de politiek, maar ook als ondernemer heb ik zaken ondernomen. Overigens was Karel de Stoute een vechtersbaas, dus qua leefstijl verschillen we, maar het lijkt me gewoon leuk om aan een Bourgondisch gedekte keukentafel te zitten.