Schrikkeljarige Jo Verhage viert voor de achttiende keer haar verjaardag

THOLEN – Op 29 februari 1944 werd ze geboren en op maandag 29 februari wordt ze 72 jaar. Toch is ze nog maar 18 keer echt jarig geweest. De andere keren werd het feest op 1 maart gevierd. Haar ouders vonden dat beter want op 28 februari was ze er nog niet. Jo Verhage is geboren op een schrikkeldag.

Dertig dagen heeft november, april, juni en september De andere dertig en één Behalve februari alleen Die heeft er vier maal zeven In ’t schrikkeljaar nog één daarneven

Jo Verhage kent het vlekkeloos uit haar hoofd. Vooral het laatste regeltje is bepalend voor haar leven. Op die ene dag werd ze immers geboren. Daarom was ze altijd maar één keer in de vier jaar echt jarig. Maar ze vierden het altijd op 1 maart, want op 28 februari was ze er nog niet, zeiden haar ouders altijd. En dat was het verschil met haar oudere plaatsgenoot, Annie van ’t Hof, want die vierde het wel altijd op 28 februari.

Verjaardag Op de kleuterschool in de Oudelandsestraat kwam de kleine Jo erachter dat het toch wel bijzonder was. Elk jaar mocht ze trakteren op toffees. De mooiste waren er het eerst uit. Maar pas om de vier jaar was ze echt jarig. Dan was er altijd iets extra’s in de vorm van extra mooie cadeaus of extra lekker eten. Nog maar pas op de gymclub vertelde ze dat ze binnenkort 18 jaar werd. Verwondering alom tot ze toelichtte hoe het zat. Een van de mooiste reacties kwam van haar kleindochter Anne toen deze 17 jaar werd. “Oma,” zei ze, “Wat leuk. Nu zijn we even oud.” Kleindochter Jasmijn vertelt: “Oma maakt bij het pannenkoeken eten twee keer een knoeiboel en ik maar één keer.”

Speldje Later kwam Jo Verhage op de school op Gereformeerde Grondslag in de Doelweg waar ze samen met de kinderen van de Openbare school in één gebouw zaten. Daar kreeg ze door hoe het zat met het schrikkeljaar. Nooit heeft ze er iets vervelends van ondervonden. Het was altijd heel leuk als het weer eens schrikkeljaar was. Dan was het pas echt feest. Ze zat in de klas bij juffrouw Vermeulen, meester Burger, meester Boender en meneer Geluk. Ze weet nog goed dat ze linkshandig was en niet met die hand mocht schrijven. “Toch kon ik netjes schrijven met kroontjespen en inkt, maar als ik dan een enkel keertje een vlek maakte, hoorde ik: “Jij maakt altijd vlekken.” Op haar twaalfde jaar kreeg Jo een grote enveloppe van de Vereeniging van Schrikkeljarigen. Er zat een speldje in met een lieveheersbeestje. Het viel er direct af, weet Jo nog. Daarna heeft ze er nooit meer wat van gehoord.

Typiste Na de Mulo werd Jo Typiste ter secretarie op het oude stadhuis in de Hoogstraat. Ze trouwde met Leen Verhage en burgemeester Van Boeijen leidde de plechtigheid. Intussen werd ze gewend aan de bijzondere datum. Maar bij haar vier kinderen, tien kleinkinderen en bij haar ene achterkleinkind komt het bijzondere om de vier jaar terug. Dan is moeder, oma en overgrootmoeder in het schrikkeljaar weer echt jarig. Maandag is het dan ook heel de dag feest op Voorerf 16. Voor de achttiende keer.

BIJDRAGE FRITS SIMONS