Annelies van Zundert en haar dochter

BOSSCHENHOOFD – In maart 2014 stond Annelies van Zundert een nier af aan haar dochter, Debby, met wie het toen heel slecht ging. Na de transplantatie vertelden moeder en dochter dat de operatie goed was verlopen en dat de nier vooralsnog niet afgestoten werd. Hoe vergaat het deze twee bijzondere mensen vier jaar later?

DOOR ELS ROMMERS

Achteraf bezien waren er in 2001 al signalen dat er iets mis was met Debby's gezondheid. Ze had het benauwd en was erg vermoeid. In 2012 verergerde de situatie, maar omdat ze geen dokterloper is, trok ze aanvankelijk niet aan de bel. "Tot ik mijn werk als woonbegeleider in de gehandicaptenzorg amper meer kon uitvoeren", blikt Debby terug. "Uiteindelijk liet ik bloedprikken. De uitslag loog er niet om: ik moest met spoed naar het ziekenhuis, mijn nierfunctie bedroeg nog maar 9%."

Transplantatieprocedure
Debby werd opgenomen in het ziekenhuis, drie weken later volgde de diagnose. "Ik bleek de auto-immuunziekte SLE, oftewel lupus te hebben", vertelt Debby. "Die had mijn nieren ernstig beschadigd. Mijn vriendin Judith en mijn beide ouders stelden meteen een nier beschikbaar. Mijn moeder bleek de beste match. Een transplantatieprocedure wordt alleen ingezet als de nierfunctie minder dan 20% bedraagt. Dat was het geval, maar vlak voor de operatie bleek dat mijn voorgeschreven dosis SLE-medicijnen te hoog was, waardoor ik sterk achteruit ging. Nadat die werd bijgesteld, knapte ik op. Mijn nierfunctie steeg zelfs boven de grens van 20% uit en acuut werd de transplantatieprocedure stopgezet. Pas in 2014 was het eindelijk zover. Op 18 maart gingen mijn moeder en ik onder het mes. Bij de lift namen we afscheid van elkaar. Dat was heel emotioneel."

Op de rem
Gelukkig verliep alles goed en konden moeder en dochter elkaar daarna in de armen sluiten. Na de operatie voelde Debby zich al gauw energieker dan ooit. "Ik wilde zo graag weer aan het werk dat mijn manager op de rem trapte", lacht Debby. "Liever ben ik geen patiënt. Zelfs toen ik me hondsberoerd voelde, ging ik door. Achteraf vraag ik me af hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Ik kon nauwelijks mijn ogen openhouden." Inmiddels heeft Debby haar werkzaamheden weer volledig opgepakt. "Ik ben zelfs aan het studeren. Ik ben zuinig op mijn lichaam en ik merk dat mijn huidige werk fysiek steeds zwaarder wordt. Bovendien wil ik me graag verder ontwikkelen in dit vak", verklaart de 34-jarige Debby.

Minder zout
Ook met moeder Annelies, die binnenkort 63 jaar wordt, gaat het uitstekend. "Direct na de operatie was ik moe, maar verder heb ik nergens last van gehad. Angstig ben ik niet, wel ben ik alerter geworden", vertelt Annelies eerlijk. "Als ik niet lekker in mijn vel zit, bezoek ik de huisarts om te checken of alles in orde is. Ook eten we bewuster. We gebruiken bijvoorbeeld minder zout. Mocht de tijd teruggedraaid worden, zou ik het zo weer doen. Debby heeft het er best even moeilijk mee gehad dat ik mijn nier aan haar afstond, maar uiteindelijk heeft dit onze band, die al goed was, alleen maar versterkt."

Genieten van het leven
Debby legt uit dat SLE chronisch is. "Maar als ik mezelf in acht neem, is er prima mee te leven. Door zonlicht kan de SLE opvlammen en is er door de medicijnen een verhoogde kans op huidkanker. Dus smeer ik met factor 50, zit vooral in de schaduw en draag lange mouwen als ik op een zonnige dag auto rij. Mijn lieve labrador Buddy zorgt ervoor dat ik regelmatig beweeg en niet toegeef aan mijn vermoeidheid. Mijn lieve ouders helpen me bij de zorg voor Buddy, want ik mag niet over mijn grenzen gaan. Ik geniet vooral van de kleine dingen in het leven. Van mijn hond, mijn vriendschappen en het fijne contact met mijn ouders. Met de toekomst ben ik niet zo bezig. De ene donornier blijft een half jaar zitten, de ander veertig. Ik ben er nog en dat is het belangrijkste." "Nou en of", besluit Annelies.