Aan de keukentafel met Uitvaartzorg Chris Zorge: ‘Ik werd getriggerd door het vak’

HOOGERHEIDE - Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Chris Zorge van Uitvaartzorg Chris Zorge

Je wist al heel vroeg dat je uitvaartondernemer wilde worden. Hoe ben je precies het vak ingerold?

“Een kennis van mijn ouders was begrafenisondernemer. Toen ik 16 was, overleed mijn oma. Ik werd getriggerd door het vak. Ik heb het eerst weggeduwd, het leek me niets voor mij, want je bent dan altijd met verdriet bezig. Maar het bleef trekken en op mijn 18e ben ik toch gaan informeren om te kijken wat er allemaal kon. En ik kon toen een paar dagen meekijken bij uitvaartondernemers en dat beviel meteen goed. Het was echt een roeping, het viel voor mij op zijn plaats wat ik wilde worden.”

Hoe heb je je loopbaan als uitvaartondernemer verder vormgegeven? 

“Ik ben begonnen met het wassen, aankleden en het overbrengen van overledenen in Rotterdam, het mortuariumbeheer van ziekenhuizen. Daarna deed ik dit ook binnen Defensie. Ik heb twee uitzendingen gehad, in 1999 in Kosovo als militair, waarbij ik me onder meer bezighield met het identificeren van mensen in massagraven. En in 2000 nog een keer naar Kosovo onder de vlag van de UN ICTY. De uitzendingen waren altijd uitvaart/overledenen/zorg aan-gerelateerd. Ik heb daar ook nooit moeite mee gehad, misschien dat ik allemaal beter kan relativeren, omdat het mijn eigen keuze was om dat werk te doen daar. Ook de dankbaarheid van nabestaanden, dat maakt veel goed. Vervolgens ben ik weggegaan bij Defensie en koos ik voor een baan in het burgerleven en kwam ik bij Monuta terecht en eind 2019 ben ik voor mezelf begonnen. Ik doe het werk nog steeds met veel betrokkenheid en zorg, voor de mensen.”

Uiteindelijk besloot je zelfstandig ondernemer te worden.

“Ik werkte bij Monuta, begon in 2007 als franchiser in Woensdrecht. Ze wilden een vast gezicht realiseren voor mensen uit de gemeente Woensdrecht. En dat doe ik tot op de dag van vandaag, al heb ik de formule inmiddels verlaten. Je groeit er op een gegeven moment uit, ook omdat de franchiseformule veranderde. Eind 2019 ben ik voor mezelf begonnen. Maar ik voel me nog steeds wel een Monutaan, heb er toch lang gewerkt. Het is ook een stukje rouwverwerking geweest voor mijzelf. Maar ik heb er geen spijt van en heb er een mooie tijd gehad.” 

Hoe kom jij eigenlijk aan klanten? Komen ze vanzelf of werkt het niet zo? 

Nee, je hebt een naam die je opbouwt. Mensen bevelen je vaak aan of ze kennen je. Je netwerk is belangrijk, maar de mensen zelf ook. Je persoon is al overleden, dus je werkt, adviseert en helpt de nabestaanden. Je bent er voor de mensen, je staat er voor ze, bent bereikbaar voor ze, bent laagdrempelig. Maar ik ben ook gewoon Chris, getrouwd en vader van drie kinderen, Chris die van motorrijden houdt en ja, Chris is ook uitvaartondernemer van beroep en dat is soms een moeilijk beroep. Maar dat ze je kennen, maakt het soms makkelijker. Dat is ook zo bij een tandarts of een huisarts. Het gaat om het gevoel. Een uitvaart doe je maar één keer, die kun je niet overdoen. Daarom doen we het ook met de familie. Wij adviseren en helpen, het is vaak ook een kwestie van luisteren. Zo was er eens iemand die van zonnebaden hield in zijn tuin. En opeens scheen de zon. We hebben de kist naar buiten gereden en hebben daar met zijn allen zijn afscheid in de tuin gedaan.”

Hoe loopt het bij jou in het bedrijf? Doe je veel alleen, of met partners?

“Ik heb nu twee zzp’ers als uitvaartverzorgers meelopen, die me helpen als het heel druk is of als ik met vakantie ben en ik heb een algemeen medewerker die als uitvaartassistent werkt voor rouwbezoeken, wassen, aankleden, met een vacature voor een tweede. We hebben een extern team voor overbrengingen, die de eerste stap maakt om mensen op te halen als de melding van overlijden binnenkomt. Ik ben nagenoeg 24/7, buiten vakanties om, bereikbaar, ook in de nacht, als de artsen zijn geweest en de overlijdenspapieren zijn ingevuld. Als ik er niet ben, krijgen ze de centrale aan de lijn, maar dat zijn uitzonderingen. Ik probeer het zoveel mogelijk persoonlijk te houden. Mijn vrouw doet de administratie, de facturatie, de randzaken eromheen en ik ben het gezicht voor de regio voor de mensen.”

Je hebt veel te maken met het verdriet van families. Hoe hou je energie over om je werk te doen?

“Ik heb altijd gezegd dat als ik mijn werk als werk ga zien en me dus niet meer betrokken voel met de nabestaanden, dan ga ik ander werk zoeken. Want dit is wel werk, waarin je betrokken moet blijven en de aandacht er moet blijven. Als het om de familie gaat, dan is het de dankbaarheid na een dienst, de persoonlijkheid die erin zit. Dat geeft energie. Iedere uitvaart heeft ook een rode draad, van het moment van overlijden tot het begraven of cremeren, maar aan die lijn zitten wel een hoop vertakkingen die anders kunnen. Die hele kleine dingen of juist de extremen, dat maakt het dan persoonlijk en hun uitvaart, het samen dingen regelen, dat maakt het mooi.”

Er is één ding heel kwetsbaar binnen je bedrijf en dat ben jijzelf. Wat als er iets met jou gebeurt?

“Ik denk daar sinds kort over na. Een meneer die 25 of 30 jaar ouder is zei tijdens de voorbereidingen voor een uitvaart ‘Ja, maar Chris kan ook wat overkomen’. Dat is ook zo. Maar ik ontzeg me niet het plezier in het leven. Als ik een stukje ga motorrijden of mountainbikend de berg afrijd, ga ik goed beschermd. Ik ga het niet uit de weg, maar ik zoek het ook niet in de extreemste mate op.”

Je geniet dus van het leven?

“Dat krijg je ook wel mee in het vak dat ik heb. Je wordt iedere dag/week geconfronteerd met een stukje overlijden. Het is iets menselijks en een zekerheid die we allemaal hebben, voor zowel jong als oud en alles wat er tussenin zit. Onlangs heb ik het ook meegemaakt, twee mensen van dichtbij. Dan merk je hoe belangrijk het is om herinneringen te creëren met de mensen die je lief zijn, hoe moeilijk het soms ook is. Het is zo belangrijk voor de mensen die achterblijven. Doe leuke, kleine dingen, dat blijft je bij. Probeer te genieten van de kleine dingen er zijn, ga naar het terras, pak een drankje, doe wat samen. Dat is zo belangrijk. Maar iedereen vergeet het weleens.”

Herinneringen maken is voor nabestaanden belangrijk, maar wat is nog meer belangrijk?

“Het financiële plaatje. Een uitvaart regelen kost geld. Mensen willen vaak wel van alles regelen, maar soms is het geld er niet of is het niet mogelijk. Denk daar dan ook over na. Soms lopen nabestaanden daar weleens tegenaan, dat niet alles mogelijk is volgens de wensen. Probeer het voor jezelf dan ook goed te regelen of denk in ieder geval erover na. Zodat niet iedereen opeens geconfronteerd wordt met een hoge kostenpost. Een uitvaart kost veel geld, hoe uitbundig of ingetogen het ook is.”

Tot slot: met wie zou jij nog weleens aan de keukentafel willen zitten?

Zakelijk gezien zou ik weleens met het management van het crematorium aan de tafel zitten. Maar privé-zakelijk kies ik voor Niels van Elzakker. Ik vind dat een hele intrigerende man, wat hij allemaal doet als ondernemer en wat hij er allemaal bij doet voor de dorpskernen.”

Paspoort
Naam: Chris Zorge
Leeftijd: 45 jaar
Bedrijf: Uitvaartzorg Chris Zorge
Gevestigd in: Hoogerheide
Burgerlijke staat: Getrouwd met Grietje
Kinderen: Drie zoons, Youri (19) Yannick (11) Yelthe (4)
Hobby’s: Motorrijden, mountainbiken in de bergen en er voor het gezin zijn