Aan de keukentafel met Lynda Cornet: ‘Ondernemerschap heeft mij veranderd’

BERGEN OP ZOOM - Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Lynda Cornet uit Breda met een tandartsenpraktijk in Bergen op Zoom.

Zit ik met een Bredase Bergse aan tafel of met een Bergse Bredase?

“Ha, goeie vraag. Eigenlijk ben ik in beide steden import. Mijn wieg stond in Leiden en mijn jeugd bracht ik deels door in Bentveld. Mijn vader was een medisch specialist. Eigenlijk is hij best wel bepalend geweest voor mijn studiekeuze. Mijn voorkeur ging uit naar een studie medicijnen, maar hij was van mening dat de tandartsen studie overzichtelijker was. Tja, in die tijd was ik wellicht wat volgzamer dan nu…haha. Het werd dus tandheelkunde in Amsterdam. De eerste twee jaar vond ik niets aan, maar de studententijd was prima.”

“Ik ben wel een doorzetter en als ik iets doe, dan wil ik het goed doen. Ik heb het tijdens mijn studie geschopt tot de Olympische Spelen in Los Angeles op de roeionderdelen “twee zonder” en de “acht met stuurvrouw”. In die laatste categorie wonnen we brons. Dan doe je het niet slecht…”

Hoe kwam je in Bergen op Zoom terecht?

“Tijdens mijn studie ontmoette ik mijn man Geerten. Toen we klaar waren met tandheelkunde was het verdraaid moeilijk om ergens een praktijk te beginnen. Veel studiegenoten vertrokken naar Italië of Duitsland. Via via kwamen we toch in aanmerking om een praktijk over te nemen in Bergen op Zoom. Ik werkte twee halve dag in de praktijk. We kregen kinderen en toen we uit elkaar gingen, ik was toen 40, heb ik de praktijk voortgezet. Het klinkt gek, maar ik denk niet dat ik dat toen zo als ondernemerschap ervaarde als nu.”

Leg eens uit…! 

“Weet je, ik denk dat ik mezelf net als de meeste tandartsen veel meer zag als een zorgverlener. Er waren contracten met ziekenfondsen en het aanbod werkte je weg, al klinkt dat wat plastisch. De meeste praktijken waren éénpiiters met hooguit een assistente in dienst. Adverteren was verboden. Het was allemaal weinig ondernemend. Daar kwam verandering in toen zich de grotere groepspraktijken begonnen te ontwikkelen en ketens, die praktijken opkochten, zich aandienden.”

“Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan hoe ik dat allemaal wilde gaan tackelen. De toenemende regelgeving en vereisten van protocollen legden zo’n impact op de praktijk, dat ik vond dat ik het niet meer alleen moest doen. Schaalvergroting was nodig en zo ben ik in december 2020 met mijn collega Flup Remijn een nieuwe praktijk gestart, waarin we nu samenwerken met 14 personeelsleden; noem dat maar beter collega’s”.

Hoe bevalt dat ondernemerschap je?

“Echt uitstekend. We zijn niet meer een zorgverlener zoals vroeger maar als ondernemer in de zorg. Dat klinkt als een woordenspel, maar het is echt een verschil. Ik ben me gaan realiseren dat de manier van runnen van een tandartsenpraktijk niet bepaald wordt door de vraag of je goed een vulling kan plaatsen. Er is veel meer. Het begint vanaf het moment dat de cliënt over de drempel stapt. Wat is zijn beleving van de praktijk? Is er de juiste sfeer? Natuurlijk gaat het om kwaliteit, maar ook om een juiste nazorg. Eens even met iemand bellen hoe het gaat. Het personeelsgedeelte van het ondernemerschap vind ik wel lastig, maar verder durf ik te stellen dat het ondernemerschap mij veranderd heeft.”

Ik herhaal: leg eens uit! 

“Mensen die mij kennen weten, dat ik redelijk zwart-wit in mekaar kan zitten. Als je werkt als éénpitter heb je niemand om je aan te spiegelen. Door het samenwerken in een groter geheel en veel betere mogelijkheden tot overleg, ga je dingen breder zien. Het zal ook wel een stukje levenservaring zijn, maar ik merk dat ik dingen veel beter kan relativeren.”

“Het ondernemerschap wordt door cliënten niet altijd gezien. Dat merk je wel aan het gemak waarmee afspraken worden afgezegd of mensen zelfs niet komen opdagen. Je moet je realiseren, dat dat voor ons gewoon echt schade is. We zijn ondernemers, en je resultaat wordt bepaald door de bezetting van een stoel. Als mensen niet komen opdagen en een preventiemedewerker, een mondhygiëniste of ik zitten  2 uur niets te doen, dan demotiveert dat ook enorm.”

“Ik ben geen spreadsheet ondernemer, sterker nog ik kan je vertellen dat ik niet precies weet wat ik verdien. Ik ben wel absoluut een ondernemer als het gaat over goed werkgeverschap en het leveren van kwaliteit. Ondertussen gaan de ontwikkelingen in ons vak hard. Digitalisering neemt toe, we maken geen fysieke afdrukken meer, kronen worden geprint en noem maar op. Die ontwikkelingen, daar moet je scherp in blijven, dat is zeker ook ondernemerschap.”

Tandarts zijn is voor veel mensen bijna net zo schrikbeeld als er heengaan…

“Ja, dat begrijp ik wel. Toch heb ik een prachtig vak. Ik geniet van het contact met mensen, hoewel ik weet dat ik nu ook niet altijd echt de uitstraling heb van een vrolijke lachebek. Daar zie je achter mijn mondkapje toch niets van trouwens…haha.”

“Het mooie is ook dat ik niet erg creatief ben, maar in mijn werk dat heel goed inhaal. Ik vind het gaaf om een tandheelkundig probleem voor een cliënt op een  zo’n mooi mogelijke manier, maar ook betaalbaar op te lossen. Een kroon of een vulling zal door een cliënt altijd als een soort vanzelfsprekendheid worden aangenomen, die ziet het eigenlijk niet meer. Als ik een mooi resultaat zie na een half jaar, dan kan ik daar nog steeds blij van worden.”

We weten nu het Bergse aspect, maar wat is het Bredase? 

“Daar kan ik kort over zijn. De liefde bracht mij naar Breda. Laten we daar maar op houden..haha.”

De gebruikelijke slotvraag: met wie zou je zelf wel eens aan de keukentafel willen zitten?

“In het hiernamaals zou ik wel eens aan de keukentafel willen zitten met Johann Sebastian Bach. Die heeft wel zulke verschrikkelijk mooie dingen gemaakt. Dat is net als met bepaalde muziek uit de jaren 60 en 70. Dat gaat niet vervelen. Ik zou wel eens een dagje van zijn leven willen doornemen en bespreken hoe hij tot die inspiratie kwam.”

Paspoort
Naam: Lynda Cornet
Leeftijd: 61 jaar
Burgerlijke staat: verliefd samenwonend
Kinderen: Anne, Sophie, Florine en Laurens, oma van Vince.
Zaak: Remijn & Cornet
Functie: mede-eigenaar
Passie/hobby’s: “Op plaats één komen toch wel mijn kinderen, maar die kun je moeilijk een hobby noemen. Klassieke muziek dus. Hardlopen vind ik leuk, hoewel ik het bij die ene marathon in Amsterdam een paar weken geleden wel zal laten…. Mijn hemel, wat is dat een takke end..haha.”