Corsodemocratie: 'De buurtschappen hebben het voor het zeggen'

ZUNDERT - De Republiek Venetië had een ‘Grote Raad’, de VOC haar ‘Heren XVII’ en Fransen hun ‘Raad van Vijfhonderd’. In het Zundertse corso is het hoogste bestuursorgaan de ‘Raad van Buurtschappen’. Maar wat houdt dat orgaan nu eigenlijk in?

Hoewel men vaak de Stichting Bloemencorso Zundert (SBZ) aanwijst als grote verantwoordelijke, kan de Stichting slechts bestaan bij de gratie van de twintig buurtschappen. Simpel gezegd is de Raad van Buurtschappen (RvB) ‘de gemeenteraad’ die het bestuur, ‘het college van B&W’, van de Stichting ‘controleert’. Daarnaast keurt de Raad tijdens vier vergaderingen per jaar de begroting en jaarrekening goed of af, maakt besluiten en denkt mee over de toekomstvisie van het corso. Er wordt vergaderd in carré-opstelling, met tegenover de buurtschappen het bestuur van de SBZ.

Scriptie
De Raad van Buurtschappen zag officieel het levenslicht na de alles veranderende scriptie van Gwenda Smits in 1998. Zij onderzocht hoe het corso zo efficiënt mogelijk bestuurd kon worden voor toen en in de toekomst. René Bastiaansen, oud-voorzitter van SBZ, weet zich te herinneren dat er al wel eerder zoiets bestond als een Raad van Buurtschappen. “Maar die had niet de rol die het tegenwoordig heeft. Door de veranderingen naar aanleiding van Gwenda’s onderzoek heeft de Raad van Buurtschappen meer verantwoordelijkheden gegeven.”

Prominente rol
“Juist omdat het corso van ons allemaal was en is, moesten de buurtschappen meer te zeggen krijgen”, vertelt René. Dat betekent dat iedere buurtschap een afgevaardigde naar de RvB stuurt. “Organisatorisch gezien is dat natuurlijk positief. Het corso draait om die twintig wagens en buurtschappen, dus moeten die het voor het zeggen hebben.” Of dat ook negatief uitpakt? “Zelden. Een nadeel is wel dat je als stichting met veel ideeën en meningen te maken krijgt en die kunnen nooit allemaal ingewilligd worden.” Goed overleg en de juiste afwegingen maken doet wonderen, vertelt René. “De Stichting is er nooit op uit geweest om hele bruuske dingen te doen”, legt hij uit. “In mijn tijd waren er weleens spannende vergaderingen. Maar nou ook weer niet dat er met de vuist op tafel geslagen moest worden.”

Democratisch proces
Hans van Gils de huidige vicevoorzitter van de SBZ zat zelf ook in die Raad namens buurtschap Laer-Akkemolen. “Je kunt niet iedereen te vriend houden, maar uiteindelijk zorgt de RvB ervoor dat de stichting haar werk kan doen.” En de Stichting wil volgens hem ook niet dat er gekke dingen gebeuren. “Die streeft naar continuïteit. Een goed evenement.” Dat democratisch proces heeft zijn voor- en nadelen. Iedereen mag zeggen wat hij of zij wil tijdens zo’n vergadering, zegt Hans. “Niet iedere buurt zegt echter evenveel. Maar het komt tijdens zo’n bijeenkomst vooral op het beargumenteren aan. De onderbouwing.”

Oplossingen
Een goedkeuring, een mandaat om te beslissen waar het corso heen zou moeten gaan. “De Raad zorgt dat het algehele corso goed beslagen ten ijs moet komen”, aldus Hans. Wat zijn dan van die besluiten? René wijst op een moment van een aantal jaar terug. “Vanuit de provincie Noord-Brabant mochten alleen de tentzeilen binnen de bebouwde kom bedrukt worden met reclame van sponsors.” Om scheve gezichten bij bijvoorbeeld buitenbuurt Stuivezand te voorkomen, deden de buurtschappen een slimme zet. “Er is toen gekozen om de zogenoemde ‘reclameborden’ voor de tent de plaatsen. Dat mocht wel. Want bij een bouwput zie je vaak ook borden waar investeerders of aannemers op staan.”