Echtpaar Ernest na 70 jaar huwelijk nog steeds dolgelukkig

STEENBERGEN - Ze leerden elkaar kennen op de Steenbergse kermis. Ze werden verliefd en dat is altijd zo gebleven. In 70 jaar huwelijk gebeurt er veel. Zo hebben Helena Ernest-Voorbraak (89) en Johannes Ernest (91) de Tweede Wereldoorlog en de Watersnoodramp meegemaakt. De liefde voor elkaar en voor alle kinderen heeft hen altijd op de been gehouden.

"Mijn man houdt heel veel van de natuur", vertelt Helena Ernest die 70 jaar getrouwd is met Johannes Ernest. "We hebben veel in de natuur gefietst over prachtige weggetjes met weilanden en polders. Mijn man houdt van vogels. Hij heeft ook heel veel prijzen gewonnen met zijn duiven." Een aantal jaren geleden was hij zelfs bekend bij een dierenartsenpraktijk. "De assistente belde mij een keer op", vertelt Johannes Ernest. "Ze had een nestje Patrijzen gevonden die helemaal onder het teer zaten. Ze wist hoe ik deze vogels goed schoon kon maken."

Duiven

In 1988 was er een dieptepunt in hun leven. "Toen zijn er 38 duiven gestolen. Ik ben er met veel geluk bovenop gekomen, want als je 's ochtends in een leeg duivenhok komt, is dat verschrikkelijk. Ik had ermee willen stoppen, maar de sportvereniging zei 'ga door'. Ik had er veel verdriet van. Na een half jaar kwamen 13 duiven terug. De ringen waren afgeknipt. Ik wist precies dat het mijn duiven waren. Ik ken ze allemaal. Ze vliegen bovendien terug naar hun eigen plaats in het duivenhok."

Plezier

Over het geheim van hun 70-jarig huwelijk zeggen ze: "We hebben, voor zover als het kan, veel plezier gehad. We zijn er steeds bovenop gekomen, want vroeger hebben we armoede gekend. We zijn heel goed voor elkaar. Het is geven en nemen, maar vooral geven." Als echtpaar zijn ze eigenlijk niet op vakantie geweest met uitzondering van één keer. "We zijn één keer naar Spanje geweest", vertelt de heer Ernest. "We bleven toen bij een tante van mijn vrouw, maar ik was blij dat ik naar huis kon gaan. Ik ben het liefst op mezelf, dan kan ik doen wat ik wil."

WO-II

De Tweede Oorlog hebben ze beiden meegemaakt. "Mijn vrouw moest naar het weeshuis in Steenbergen, maar daar was het niet erg schoon. Toen een ander meisje communie deed, werd de mand met broodjes in een mum van tijd weg gegeten door ratten." Zelf heeft hij ook ervaringen opgedaan. "Het zijn eigenlijk herinneringen die je wilt vergeten, maar je draagt het altijd met je mee. Ik herinner me een jonge Duitser als wacht aan de poort. Hij was een jaar of 16. Toen hij werd afgelost, ging hij zijn geweer poetsen, maar dat was nog geladen. Hij schoot per ongeluk een andere jongen raak, dwars door zijn longen. Of een meerdere die uitleg gaf over een granaat die ontplofte in zijn handen. Hij stond les te geven en stierf." Over de Watersnoodramp zegt hij: "Ik zat in de Gummaruskerk en werd weggeroepen, want ik zat bij de reservepolitie als burgerbescherming, om mensen te gaan helpen." Het is de liefde die het echtpaar altijd bij elkaar heeft gehouden, wat er ook is gebeurd.